និពន្ធដោយ ទី ធាវី
លទ្ធផលមិនយល់ចិត្តកូន
២០ឆ្នាំមុន ក្នុងវ័យ១៨ឆ្នាំ សេចក្ដីស្នេហាពុះកព្រោលរោលរាលពេញអស់នគកាយអ្នកទាំងពីរ។
កំលោះសុខ ណាក់ ជ្រួលច្រាលក្នុងចិត្ដឥតឧបមា។ មួយថ្ងៃគឺប្រៀបបានទៅនឹងមួយឆ្នាំ។ កំលោះ មិនអស់ចិត្ដឡើយកាល ដែលនាយមិនឃើញសំបុត្រ
ឬទទួលដំណឹងពីនាងចិន្ដាជាសង្សាបណ្ដូលចិត្ដរបស់ខ្លួន។ យប់នេះ គឺជាយប់ទីមួយ
ក្នុងថ្ងៃទទួលបានចំលើយស្នេហា ដោយឪពុកម្តាយរបស់នាងបាន ព្រាងបង្ឃាំង កំលោះក្រមុំមួយគូនេះឱ្យនៅឆ្ងាយពីគ្នាទាំង
អាល័យ។
រីឯភារម្យ សប្បាយចិត្ដយ៉ាងខ្លាំង កាលខ្លួនបានសម្រេចបំណង ប៉ងយកនាងចិន្ដាជាគូរគាប់។ ភារម្យបានក្លាយជាគូដណ្តឹងរបស់នាងចិន្តាតាំងពីឪពុកម្តាយរបស់នាយនិងឪពុកម្តាយចិន្តាបានយល់ព្រមគ្នាដោយសម្រេចមិនអោយនាងចិន្តាជាសាមីខ្លួនកូនស្រីមិនបានដឹងសោះឡើយនៅមុននេះ។
កំលោះកួនថៅកែថ្នាំកូតាបម្នាក់នេះក៏ជាសិស្សរៀនថ្នាក់ទី៨ជាមួយសុខ ណាក់
និងនាងចិន្តាផងដែរ។ នាយមានចរិតក្រអើតក្រទម ឈ្លើយនិងដៃដល់។ គ្មាននណាម្នាក់ចូលចិត្តនាយឡើយ។
នាយចូលចិត្តរំខាន់ដល់នាងចិន្តាគ្រប់ពេលដែលធ្វើអោយនាងមិនពេញចិត្តទាល់តែសោះ។
ម៉ោងប្រហែល១២ រលងអធ្រាត្រ សត្តនិករគ្រប់គ្នា ចូលសម្រាន្តនិន្ទ្រាលុងលក់យ៉ាងស្កប់ស្កល់
ព្រោះពួកគេបានហត់នឿយអស់កំលាំងរហិតរហៃពីការងារចំការពេញមួយថ្ងៃរបស់របស់គេ។ ឯគោក្របីឆ្កែមាន់ទាក៏ចូលនិន្ទ្រាផងដែរ។
ដោយឡែក នាងចិន្ដាមិនដេកឡើយ។ នាងដើរចុះដើរឡើងក្នុងបន្ទប់នាង ម្ដងប្រះខ្លួនដេក
ម្ដងងើបអង្គុយយកខ្នើយទ្រចង្កាហាក់កំពុងគិតវែងឆ្ងាយជាទីបំផុតដែលការណ៍នេះម៉ែឪនាងមិនដឹងទាល់តែសោះ។
ភ្លាមនោះនាងលួកដៃបើកបង្អួចថ្នមៗធ្វើអោយរស្មីនៃដួងខែប៉ើងពន្លឺចូលក្នុងបន្ទប់របស់នាងមួយចម្រៀកតួច។
នៅក្រោមផ្ទៃមេឃដ៏សែនឆ្ងាយសន្លឹម យប់នេះគ្មានដុំពពកខ្មួលខ្មៅបន្តិចសោះមានតែជំនោររាត្រីដ៏សែនត្រជាក់។
នាងខំសម្លឹងទៅក្រោមតាមចន្លោះបង្អូចរបស់នាង។ រំពេចនោះដែរ នាងក៏ឃើញល្មមស្រមោលស្ទុងៗនៃមនុស្សម្នាក់ដែលនាងដឹងច្បាស់ខ្លួនឯងថានោះគឺបុរស
សុខ ណាក់ ជាសង្សាធ្លាប់បានណាត់ជួបគ្នាជារឿយៗប៉ុន្តែម្តងនេះខុសពីលើកមុន។
“ចុះមក៍ ចុះឱ្យលឿនឡើងៗ”។ សុខ
ណាក់ស្រែកតិចៗដោយយកដៃក្ដោបមាត់ រួចបោយដៃឱ្យចុះ។ នាងបានដើរទៅបើកទ្វាក្រោយថ្មមៗនិងលួចចុះយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់បំផុត។
ពួកគេមានគម្រោងពង្រត់គ្នាទៅឆ្ងាយ។
ព្រលឹងស្រាងៗ នារដូវរស្សា នៅម្ដុំវត្ដតាអ៊ុកច្រាំងទន្លេទើបបាក់ថ្មីៗ។
សំឡេងកាណូត បានឮលាន់កងរំពងខ្ទរទន្លេមេគង្គខាងជើងពីម្តុំនោះ។ កាណូត បានចាកចេញឆ្ងាយពីច្រាំងសំដៅទៅកាន់ទីរួមខេត្ដកំពង់ចាម។
នៅលើកាណូត សំណាងល្អ គ្មានអ្នកដំណើរណាម្នាក់ចាប់អារម្មណ៍ពីរឿងនេះទេ។
គួរស្នេហ៍ទាំងពីរបានទៅដល់ទីរួមខេត្ដដោយសុវត្ថភាព។
នៅម៉ោងប្រហែលប្រាំពីរកន្លះព្រឹក សុខណាក់ និងនាង ចិន្ដាបានបន្ដដំណើរតាមរថយន្ដតាក់ស៊ីឆ្ពោះទៅទីក្រុងភ្នំពេញ។
នៅទឹកដឹកោះឯណោះវិញ មនុស្សម្នាឆោលោស្វះស្វែងរកនាងចិន្ដាសព្វទឹសទី។
“ប៉ាវាអើយ! បាត់កូនយើងហើយ បាត់ចិន្ដាកូនយើងហើយ!
ពុទ្ធោ កូនហេតុអ្វីបានកូនដាច់ចិត្ដម្ល៉េះ។” កំពុងតែរលីងរលោងទឺកភ្នែក សំឡេង
អាឆើតប្អូន ជីនដូន មួយរបស់ ភារម្យបានស្រែកឡើង៖
-មីងអើយ កូនមីង រត់តាមអាសុខណាក់ហើយ។
អាសុខណាក់ក៏បាត់ដែរ។
ការណ៍ដែលបានដឹងរឿងនាងចិន្ដារត់តាមកំលោះរូបនេះ ភារម្យជាគូដណ្ដឹង
ខឹងយ៉ាងខ្លាំងខាំធ្មេញលាន់ឮក្រើតយកជើងញីបារីដែលបោះចោលទៅនឹងដី ”ហ្អេងមិនអីទេហ្អេងគង់តែដឹងគ្នាហ្អេង”
។
សុខណាក់ និងនាងចិន្ដាបានទៅដល់ទីក្រុងភ្នំពេញដោយសុវត្ថភាព។
ស៊ីក្លូបានឈប់មុខផ្ទះវិឡាមួយ”ពូឈប់ត្រឹមនិងហើយពូ”។
នៅលើផ្ទះ នារីម្នាក់ស្រឡាំងកាំងកាលដែលឃើញមនុស្សសំរែ ពីរនាក់កំពុង ចុចកណ្ដឹងផ្ទះ
រឹងៗឃើញដូចនេះក៏ហៅប្ដី ”បងៗ នណាគេហ្នឹងនោះ”។
សុខឃីមបានចេញមកមើល៖
-អេពួកម៉ាក់ គឺពួកម៉ាក់របស់បងទេ។
បើកទ្វារឱ្យគ្នាចូលមក។
សុខឃីម គឹជាមិត្ដស្និតស្នាលរបស់សុខណាក់តាំងតែពីតូច។
គេធ្លាប់រៀននៅបឋមសិក្សាចុងកោះសទិនត្បូងជាមួយគ្នា។ ជាពិសេសអ្នកទាំងពីរធ្លាប់រួមសុខរួមទុក្ខជាក្មេងវត្ដរួមគ្នាដែលគ្រានោះតាមទំលាប់អ្នកភូមិក្បែរវត្តតែងតែបញ្ជូនកូនៗរបស់ខ្លួនទៅបំរើរព្រះសង្ឃនិងស្នាក់អាស្រ័យនៅក្នុងវត្តក្បែរនោះដែលមានលោកតា
យ៉ាង់ ធីជាព្រះចៅអធិការវត្តសុទ្ធាវិទ្យារ៉ាមហៅវត្ដធម្មយុទ្ធ។ នាយមានឪពុកម្ដាយដែលបានបាត់ដំណឹងក្រោយរបបខ្មែរក្រហមតែក្រោយមកបានដឹងថាឪពុកម្តាយរបស់សុខឃឹមរស់នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។
នៅត្រឹមថ្នាក់ទី៤ នាយបានត្រូវអ៊ំស្រីយកមករស់នៅជាមួយនៅភ្នំពេញនេះ។
ថ្មីៗនេះនាយបានរៀបការជាមួយជាជីដូនមួយជាកូនអ៊ំស្រីតែម្ដងហើយប្រកបមុខរបបជាថោកែឡាន។
នាងបុប្ផាបើកទ្វា៖
-ជំរាបសួរអ្នក
“ច៎ា” បុប្ផាបានឆ្លើយតប
“អាម៉ាក់ឡើងមកលើផ្ទះមក” សុខឃីមបានស្រែកពីលើផ្ទះ។
នៅលើផ្ទះវិឡាដ៏ស្កឹមស្កៃសុខណាក់បានណែនាំនាងចិន្ដាដើម្បីឱ្យសុខឃីមនឹងភរិយាបានស្គាល់៖
-ពួកម៉ាក់ នេះគឹ.......
-អើ! កុំអាលណែនាំអី ឯងងូតទឺកសិនទៅ ឯងមកពីឆ្ងាយផង
នឹងអាលញ៉ាំបាយ មើលទៅអ្នកទាំងពីរល្វើយហើយ។
“មើលរកកន្សែងឱ្យគ្នាងួតទឺកងូតភក” សុឃីមបានបញ្ជានាងបុបា្ពជាប្រពន្ធ។
…………………………………
