ព្យាណូខ្ញុំ

 ដោយ ទី ធាវី

គេថាការតស៊ូតែងតែជួបឧបសគ្គ។ ជាការពិតណាស់ហេតុតែចង់ចេះលេងព្យាណូ ខ្ញុំបានដឹកព្យាណូតម្លៃថោកមួយតាមម៉ូតូរបស់ខ្លួន។ នៅគ្រាចេញដំណើរពីផ្ទះរបស់ខ្ញុំនៅម្តុំអូឬស្សីផ្ទៃមេឃស្រលះគួរអោយជឿជាក់។ លុះម៉ូតូរបស់ខ្ញុំមកដល់ត្រង់ចំណុចស្តុបទេពផន តំណក់ភ្លៀងបានធ្លាក់មករុយៗ ក្រលេកទៅមើលមេឃម្តងទៀត ចង្រៃអីមានដុំពពកខ្មៅមួយរសាត់មកដល់។ មិនទាន់ទាំងហួសស្តុបមួយទៀតផង គំហុកនៃព្រះពិរុណបានធ្លាក់មកដូចគេហែកមេឃ។ ក្នុងអារម្មណ៍គិតថាស៊យ ព្យាណូដែលតម្លៃ១០០ដុល្លាគ្មានស្រោមដាក់របស់ខ្ញុំបានទទឹកជោគ។ ខ្ញុំបានឈប់ម៉ូតូជាបន្ទាន់រត់រកសំយ៉ាបក្បែរដើមឈើមួយជ្រកដោយឈរបាំងឧបករណ៍មួយនេះក្រោមស្នូររន្ទះបាញ់គួរអោយរន្ធត់។ ខណៈនោះ ខ្ញុំបានគិតក្នុងចិត្តថា" ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំស៊យម្ល៉េះ ព្រោះកាលពិម្យិលមិញបានយកព្យាណូនេះមកដល់ផ្ទះលោកគ្រូម្តងហើយតែខ្ញុំមិនបានចូលទៅរៀនទេព្រោះមានរោងបុណ្យសពនៅខាងមុខផ្ទះមិនអាចចូលទៅបាន ហើយថ្ងៃនេះ ឃើញយ៉ាងច្បាស់ហើយថាមេឃស្រលះបែរជាមានភ្លៀង។ ហឺ មិនដឹងព្យាណូរបស់ខ្ញុំនេះខូចឬយ៉ាងណាទេ។ ដូចជាទទឹកអស់ហើយ។ បើសិនជាព្យាណូនេះខូចមែននោះ ខ្ញុំលែងចង់រៀនហើយមើលទៅ!"។ ទាយទៅមើលថាតើព្យាណូដ៏កំសត់នេះប្រែប្រួលដូចម្តេច?