កុមារភាព

អារម្មណ៍ផ្ទាល់របស់ខ្ញុំ មិនដឹងថា អ្នករាល់គ្នាគិតដូចខ្ញុំឬក៏យ៉ាងណានោះឡើយ។ វាគឺថា​ពេលខ្លះ នៅពេលដែលរូបខ្ញុំនេះ​ឯងបានទទួលទំងន់ខ្លាំងហូសប្រមាណពេក​នូវអ្វី ដែល​បាន​ជួប ឬអាច និយាយថា ជាបន្ទុក នៃជីវិត ហើយត្រូវរកមធ្យោបាយដោះស្រាយ​គ្មាន​ទី​បញ្ចប់​នោះ។ ខ្ញុំបែរជាចង់វិលទៅរកកាលៈទេសៈជាអតីភាពវ័យកុមារទៅវិញ។ នេះមកពីគ្រានោះ រូប​ខ្ញុំនៅតូច​ហើយ​ជាវ័យ ដែលខ្ញុំមិនដែល​គិតអ្វី​ស្មុកស្មាញ​បន្តិចណាឡើយ គឺដឹងតែពីសប្បាយ​រីករាយជាមួយក្មេងដទៃទៀត។ ក្រៅពីទៅរៀននៅសាលា ខ្ញុំមានតែការងារតិចតួច​ប៉ុណ្ណោះ។​ខ្ញុំនៅចាំបានថា ខ្ញុំជាក្មេងវត្តម្នាក់នៅស្រុកកំណើតរបស់ខ្ញុំដែលមាន​លោកតាធី ចៅអធិការ​វត្តសុទ្ធាវត្យារាមហៅវត្តធម្មយុត្តិចុងកោះជាអ្នកបីបាច់ថែរក្សាខ្ញុំ។ ជារៀងរាល់ព្រឹក មុននឹង​ទៅ​រៀន​​នៅសាលាក្បែរវត្ត​ខ្ញុំត្រូវដើរយូរចានស្រាក់ដាក់តាមផ្ទះអ្នកស្រុក​ដើម្បីទុកប្រមូលមកវិញ​ជា​មួយម្ភូប​ទុកប្រគេនលោក។ ពេលខ្លះទៀត ដែលវេនរៀនរបស់ខ្ញុំ ត្រូវដូរទៅពេលថ្ងៃ​រសៀលនោះ ខ្ញុំត្រូវដើរតាមលោកបិណបាតដោយស្រែកតាមផ្ទះអ្នកស្រុកថា" ដាក់បាយ​លោកទេ។” អ្វី​ដែលខ្ញុំចាំទៀតនោះ គឺថា មុននឹងទៅរៀននៅសាលា ខ្ញុំ ត្រូវហូបបបរ​នៅ​ក្រោយលោកឆាន់រួច និងត្រលប់​មកពីរៀនវិញមានអាហារ ដែលលោកតារៀបចំទុកក្នុងថតតុ​ជាស្រេច។​ តែទោះជាយ៉ាងនេះក៏ដោយ ក្នុងនាមក្មេងម្នាក់​ក៏តំរូវអោយខ្ញុំរៀនធ៌មផងដែរ។ ខ្ញុំចេះធ៌មសំរាប់ថ្វាយបង្គំវត្តព្រឹកនិងវត្តល្ងាច ជាពិសេស គឺធ៌មសំរាប់សុំបាយ​ពីព្រះសង្ឈ​មុន​អាច​ញ៉ាំបាន។ សូមជំរាបថា ធ៌មនោះខ្ញុំនៅចាំមានអត្ថន័យដូចតទៅ" សេសាំង ភន់តេ វាចាមៈ ខ្ញុំសូមឱនកាយក្រាបថ្វាយបង្គំ លើកដៃប្រណំនមសកា បង្គំចំពោះព្រះកុរណា សុំទានអាហារ​ដែលសេសសល់ សុំព្រះរាជទាន ទានអភ័យ ដល់ខ្លួនខ្ញុំនៃ ដែលខ្វាយខ្វល់ សូមញ៉ាំងជីវិត​អោយបានដល់ តំកល់សតិបង្គំហោង!" ។ នេះជាធ៌ម​តែសំរាប់សុំបាយប៉ុណ្ណោះ។ រីឯធ៌មផ្សេង​ទៀតខុសពីនេះ ហើយធ៌មទាំងនោះ បើតាមខ្ញុំដឹង ក្រោយមក គឺខុសគ្នាទៅនឹង​ធ៌ម​សំរាប់​វត្ត​មហានិកាយ។ កុមារភាពគឺជាវ័យដែលខ្ញុំគ្មានកង្វល់​ទោះបីជា​ខ្ញុំរស់ដោយសារវត្ត​ក៏ពិតមែន​ក៏ខ្ញុំមានផ្ទះនៅក្បែរផងដែរ។ គ្រានោះខ្ញុំក៏មិនថាហេតុអ្វីដែរដែលឃើញតែម្តាយខ្ញុំ និងយាយ​តាប៉ុណ្ណោះ។ ចំណែកឪពុករបស់ខ្ញុំ គឺខ្ញុំឃើញគាត់មកយូរៗម្តងប៉ុណ្ណោះ។ តែក្រោយមក​ទើបខ្ញុំដឹងថា គ្រួសាររបស់ខ្ញុំបែកគ្នា ដោយឪពុក​និងបងៗស្រីរបស់ខ្ញុំ​​រស់នៅស្រុក​ស្នួល​ខេត្ត​ក្រចេះឯណោះ។ នេះមកពីជីវភាព និងការរកប្រកបរបរជីវិត និងការមិនចុះសំរុងគ្នាក្នុងផ្លូវជីវិត​ប្តីប្រពន្ធ។ ទោះជាយ៉ាងនេះក៏ដោយ ខ្ញុំមិន ដែលខ្វល់ឡើយ ព្រោះខ្ញុំនៅមិនទាន់ដឹងអ្វី​ទាំង​អស់។ កាលពីតូច ខ្ញុំ ចូលចិត្តយំណាស់។ គេតែងតែធ្វើបាបវៃខ្ញុំ។  ជាពិសេស គឺបង​ប្រុស​របស់​ខ្ញុំ ដែលកាលនោះ គាត់នៅវត្តផងដែរ។ ក្រៅពីនៅវត្តរៀនធ៌ម នៅពេលយប់​ខ្ញុំក៏​អាច​មក​ស្នាក់​នៅផ្ទះផងដែរ។ ដូចនេះ ជារៀងរាល់យប់ ខ្ញុំតែងតែបានស្តាប់រឿងនិទានជាច្រើន​ពី​យាយ​របស់ខ្ញុំ។ គាត់ចូលចិត្តនិយាយរឿងណាដែលកំសត់ និងតស៊ូ ដូចជា រឿងព្រះជិនវង្សជាដើម។ ក្នុងកុមារភាពនេះ ខ្ញុំត្រូវបានគេហៅឈ្មោះ ខុសៗគ្នា ខ្លះហៅខ្ញុំថា ពុទ្ធិវី។  នេះ ប្រហែល​ជា​ខ្ញុំ​រស់​នៅវត្តទេដឹង។ ប៉ុន្តែព្រះអធិការវត្តហៅខ្ញុំថា សុទ្ធវី ហើយខ្ញុំ​ក៏មិនដឹងថា​មាន​ន័យ​យ៉ាង​មិច​ដែរ​នៅគ្រានោះ។ ទោះជាយ៉ាងនេះក៏ដោយ អ្នកខ្ញះទៀត ហៅខ្ញុំថា ស្រីវី។ នេះ​គេ​តែង​សរសើរ​ប្រាប់ខ្ញុំថារោមភ្នែករបស់ខ្ញុំស្អាតណាស់ គឺមានរោមភ្នែកកោងៗដូចជាស្រីអញ្ចឹង។ គួរអោយ​អស់​សំណើចដែរ​ពីកុមារភាពរបស់ខ្ញុំ។​រឿងមួយទៀត ដែលខ្ញុំតែងតែឆ្ងល់ខ្លួនឯងនោះ គឺខ្ញុំចេះ​ស្រលាញ់ស្រីតាំងពីតូចម្លេះ។ រឿងនេះ ខ្ញុំសូមប្រាប់អ្នកនៅថ្ងៃស្អែក។

ពីខ្ញុំធាវី

ដោយ ទី ធាវី
Email: tytheavy@gmail.com
Tel: (855) 89 21 49 11