និពន្ធដោយ ទី ធាវី
ក្តីរន្ធត់នៅមាត់សមុទ្រ
មួយថ្ងៃកន្លងផុតទៅ។
ថ្ងៃនេះ មាត់សមុទ្រពោរពេញដោយភាពស្រស់ថ្លា។ ផ្ទៃសមុទ្រឆ្ងាយដាច់កន្ទុយភ្នែកជាប់នឹងជើងមេឃព៌ណខៀវស្រងាត់។
ជំនោរវស្សាន្តរដូវបក់ផាត់រំភើយៗ ត្រជាក់ខ្លាំងណាស់។ យុវកំព្រា
ដែលទើបមកដល់ពីទីក្រុងភ្នំពេញ នាំគ្នាលេងទាត់ បាល់ ទាត់សី ចុះហែលទឹក
ថតរូបយកទេសចភាពដ៏ល្អឯក នៃកោះពស់ កោះញែក កោះឫស្សីនៅឆ្វេងដៃឆ្ងាយសន្លឹម
និងទេសភាពជ្រោយដែលនៅស្តាំដៃ។ លោកគ្រូៗ កំពុងលេងកីឡាកំសាន្ត(ហ្គេម) ជាមួយយុកំព្រាខ្លះទៀត។
ណារីដែលកំពុងអង្គុយលើប៉ាវអ៊ី
ក្រោមរោងលក់មួយក្នុងចំណោមរោងលក់ទាំងអស់នៅមាត់ឆ្នេរនេះ ឈ្មោះរោងផាមទ្រី
លូកដៃកេះ វាសនា” អេ វាសនា! ឯងមើលនុះ!
អ្នកជិះអុបប័រលឿនបែបនោះ មើលទៅសប្បាយណាស់!”។
-មែនហើយ!
-អូហ្ន៎! ពូរ៉ប កំពុងអុំទូកជាមួយនរណាគេហ្ន៎? អម្បាញមិញដូចជាគាត់នៅលេងហ្គេម
ជាមួយលោកគ្រូ និងគ្នាយើងទេតើ!
ព្រះទិនករ
បន្ទាបខ្លួនបន្តិចម្តងៗ ជ្រេចូលទ្រនុំ។ ថ្មើរនេះ មេឃផ្តើមក្រហមច្រាលនៅឯនាយសមុទ្របញ្ជាក់ថាពេលព្រលប់ហើយ។
សំណាង ដើរទៅវិញទៅមក ពេញមួយថ្ងៃ គ្មានអ្នកណាម្នាក់ហៅនាយខាត់ស្បែកជើងឡើយ។ កំលោះ បាក់ពោះក្រហេត
មិនបានហូបអ្វីសោះតាំងពីព្រលឹមកម្ល៉េះ។ ក្នុងរូបរាងស្គមស្គាំងស្លេកស្លាំង
ទឹកភ្នែកផ្តើមរលីងរលោង “ ពុកអើយ! ពេលនេះ កូនអត់បាយក្រហាយទឹក
កូនអាចស៊ូទ្រាំបាន។ កូនមិនបានទៅរៀនសូត្រដូចគេក៏កូនមិនតូចចិត្តដែរ
តែកូនមិនអាចអត់ពុកបានទេ?” មាណបក៏ ងាកឆ្វេង ងាកស្តាំ
ទំនងជាគ្មានអ្នកណាម្នាក់ចាប់អារម្មណ៍នាយឡើយ។ ភ្លាមនោះ មាណពសម្លឹងឃើញកាបូបលុយមួយដែលស្ត្រីអ្នកមានធូរធារម្នាក់ធ្វេសប្រហេសដាក់នៅក្រោយខ្នង
ក្នុងខណៈញ៉ាំអាហារជាមួយក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់។
ស្ទុះវឹង
ឆក់ភ្លាត សម្រែកបានស្រែកឡើយ “ ចោរ! ជួយផង ចោរ
ចោរឆក់កាបួកខ្ញុំ”។
មាណពអស់លក្ខណ៍ធ្លាក់ខ្លួនជាប់ជុច
ហំព័ទ្ធដោយយុវជនមាឌធំៗ “ ឯងចោរហេ! ផាច់ៗៗៗៗ” បងធំទាត់ធាត់យ៉ាងដំណំគ្មានបង្អង់ដៃ។
ឱមនុស្សលោកអើយ!
ហេតុអ្វីបានជាឃោរឃៅខ្លាំងម្ល៉េះ? គ្មានមេត្តាសោះចំពោះមនុស្សដូចគ្នាបែបនេះ មើល៍ចុះ
គ្នាដង្ហើមចង្រិតទៅហើយ! គួរអោយអាណិតណាស់។! តើឪពុកម្តាយគេទៅណាហើយ? ហេតុអ្វីគ្មានអ្នកណាម្នាក់ជួយអន្តរគមសោះអញ្ចឹង?
វាសនាឈរសម្លឹង ដោយអារម្មណ៍រន្ធត់ក្រៃលែង ក្នុងខណៈពេលដែលនាងដើរកំសាន្តជាមួយណារី
តាមឆ្នេរទៅឆ្ងាយពីក្រុមរបស់គេ។
”ណារី! ឯងមានអារម្មណ៍យ៉ាងម៉េចដែរ។ គ្នាដូចជាអាណិតគេណាស់។ នេះគ្នាគិតថាគួរតែធ្វើអ្វីម៉្យាងដើម្បីមនុស្សជាតិហើយ។”
“វាសនាៗ ឯងឆ្កួតទេដឹង។” ណារីបានឆ្លើយតប។
-“វាមិនមែនជារឿងរបស់ឯងទេ! កុំទៅខ្វល់ច្រើនអី។ ក្បាលអ្នកណាសក់អ្នកហ្នឹង! មានហេតុទើបមានផល។”
-តែនេះយើងមិនទាន់ដឹងថា រឿងវាកើតឡើងយ៉ាងម៉េចនោះទេ!
-ឯងមិនឮទេអី! វាគឺជាចោរ។ បើវាពុំឆក់កាបូបគេទេ នោះគ្មានអ្នកណាគេវ៉ៃវាឡើយ។
“តែគ្នាមានអារម្មណ៍ថា ពេលខ្លះសង្គមពិតជា អយុត្តិធ៌មណាស់ចំពោះអ្នកក្រ និងមនុស្សស្លូតត្រង់
ហើយបើគាត់ជាចោរមែន មិនគួព្រួតគ្នាវ៉ៃទាំងកំរោលអញ្ចឹងដែរ។ គាត់ក៏មានសិទ្ធិរស់រានមានជីវិតដូចយើងដែរ។
ឯងមើលចុះអាយុប្រហែល១៥ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំគិតថា នោះប្រហែលជា មានអ្វីបង្ខំគេអោយគេលួចហើយ។
អុញ! គេសន្លប់ហើយ”។ វាសនាបានរត់យ៉ាងលឿនសំដៅទៅក្រុមរបស់គេ។
“វាសនា! ចាំគ្នាផង!” ណារីរត់តាមពីក្រោយ។
“គ្នាទៅមុនឯងហើយ!”វាសនារត់គ្មានងាយក្រោយ។
វាសនាធ្លាប់តែស្រគត់ស្រគំមិនចូលចិត្តលេងសើចច្រើនទេ
តែនាងមានចរិតបែរជាចូលចិត្តអានសៀវភៅប្រលោមលោក និងសៀវភៅចំណេះដឹងទូទៅ។
ប្រហែលការអានទាំងនេះហើយ ដែលនាំអោយនាងមានការយល់ដឹងពីសង្គម និងជីវិត។ នេះជាមូលហេតុដែល
នាងតែងតែចូលចិត្តឈឺឆ្អាលរឿងគេ ដែលការណ៍នេះបានធ្វើអោយមិត្តភក្តិជាច្រើនរិះគន់។
ក្នុងសភាពត្រហេបត្រហបរត់ទៅដល់ក្រុមយុវកំព្រា វាសនា លុតជង្គុងលើកដៃសំពះពូរ៉ប “ពូរ៉បៗ”
“មានរឿងអី” ពូរ៉បស្រឡាំងកាំង។
“សូមពូជួយក្មេងដែលគេកំពុងធ្វើបាបនោះផង! ខ្ញុំអាណិតគេណាស់! បើពូមិនទៅជួយទេ
គេនឹងស្លាប់មិនខាន” វាសនា បានចង្អុល។
ណារី
រត់មកទាន់ហើយបន្ទរពីក្រោយ”ទំនង វាគ្មានឪពុកម្តាយទេ។
គេវ៉ៃវាសន្លប់ហើយ។”
ការណ៍ឮដូច្នោះ
ពូរ៉បតក់ស្លុតយ៉ាងខ្លាំង ហើយក៏បណ្តោយទៅតាមវាសនា និងណារីអូសដៃ។
ដោយគាត់ជាជនសប្បុរសធ៌ម ដែលធ្លាប់តែជួយឧបត្ថម្ភក្មេងកំព្រា និងស្វែងរកឪពុកម្តាយធ៌មសម្រាប់ក្មេងកំព្រាស្រាប់ផង
គាត់ក៏ពេញចិត្តនឹងទៅ។ សូមជម្រាបថា ពូរ៉បមិនមែនខ្មែរទេ។
គាត់ជាជនជាតិអាមេរិកកាំងមកពីហាវ៉ៃ តែគាត់មាននិស្ស័យអាណិតខ្មែរណាស់។
នេះមកពីខ្មែរពុំសូវចេះស្រលាញ់ខ្មែរខ្លួនឯង។’អត់ទោស ប្អូនៗ
តើមានរឿង អី?’
“វាគឺជាចោរ។”អាមាឌធំឆ្លើយ។
សំណាងបានដឹងខ្លួនខំប្រឹងងើបមុខឡើងលើកដៃញ័រៗសំពះអង្វរ ” បងអើយកុំធ្វើបាបខ្ញុំ។ ពូអើយ ជួយខ្ញុំផង។”
‘តើវាលួចអ្វីគេ?’ ពូរ៉បសួរទៀត។
“វាឆក់កាបូបលុយគេ។ វាសមតែនឹងស្នាប់។”អាម្នាក់ទៀតបានគំហកដាក់។
“ប្អូនអើយលែងវាទៅ! វាមិនដឹងអីទេ! “ពូរ៉បដកដង្ហើមធំ។
“អ្នកឯងកុំចេះ!” អាមាឌធំសម្លឹងមុខពូរ៉បយ៉ាងមាំ
-ជើ! បើចង់អោយវារួចខ្លួនតើមានអ្វីថ្នូរ?
-តើប្អូនចង់បានអ្វី?
-អាម្នាក់ទៀតឆ្លើយភ្លាម “តុះ! ពួកយើង១០០ដុល្លា ផឹកយប់នេះ យ៉ាងម៉េចដែរ?
“ហាស! មានទេ១០០ដុល្លា”អាមាឌធំញាក់់ភ្នែកដាក់។
កុំថាឡើយ១០០ដុល្លា
ទោះជាថ្នូរមានតម្លៃលើសហ្នឹងពីរឬបីដងទៀត ក៏ពូរ៉បហ៊ានចំណាយដែរ
ព្រោះតែនិស្ស័យជួយសង្រោះមនុស្សដើម្បីមនុស្សដូចគ្នា។ គេជាមនុស្សដែរ
ហេតុអ្វីគេមិនយោគយល់ដល់មនុស្សដូចគ្នាសូម្បីតែក្មេងសោះអញ្ចឹង! តើសិលធ៌ម និងការអធ្យាស្រ័យបាត់ទៅណាអស់ហើយក្នុងសម្បជញ្ញៈខ្មែរ?
ពូរ៉ប ទាញកាបូបចេញពីហោប៉ៅចំហៀងខោខ្លីរបស់គាត់ទាញយកលុយក្រដាស៥០ មួយសន្លឹក និង១០
ប្រាំសន្លឹកទៀតហុចទៅពួកគេដោយនិយាយថា “អរគុណប្អូនប្រុស”។
-តុះ! ពួកយើង។
សំណាង វិះនឹងអស់ជីវិត
ដែលយមបាលត្រៀមខ្លួនអូសចូលទ្វារឋាននរកទៅហើយ។ ឥឡូវនេះ មាណពបានរួចផុតពីក្រញ៉ាំដៃក្រុមអន្ធពាល។
ម៉ោងប្រាំមួយគត់
សាយ័ណ្ហ ចាប់ផ្តើមពាសស្រមោលខ្មៅជាស្បៃអន្ធកាល។ ឯលោកសុខ ណាក់ ដេកហៀរទឹកភ្នែក
ខំប្រឹងកម្រើកខ្លួនម្តងឆ្វេងម្តងស្តាំទើបស្រវេស្រវាអង្គុយទម្លាក់ជើងទៅជំហៀងគ្រែ
ហើយបែរមុខទៅមាត់ទ្វារ។ “សំណាងកូន! ពុកដឹងថាកូនធុញទ្រាន់នឹងការថែទាំពុកហើយបានជាថ្មើរណេះកូនមិនទាន់ចូលផ្ទះសោះ។
នេះប្រហែលជាកូនកំពុងរត់លេងភ្លេចខ្លួន ភ្លេចម៉ោង ភ្លេចពុកហើយ។”
មើលចុះ
លោកសុខ ណាក់ស្គម ខ្លាំងណាស់។ ស្បែកដណ្តប់ឆ្អឹង។ សក់ស្កូវព្រោង។ អង្គុយកោងខ្នង
ទឹកភ្នែកហូរអោយរហាម ខឹងសំណាងយ៉ាងខ្លាំង។
....................
សំណាង
កំពុងត្រូវបានយុវកំព្រា យកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំង។ ខ្លះរៀបចំតុ កៅអី ចាន ស្លាព្រា។
ខ្លះរត់យកបាយម្ភូបចំណឹ និងទឹក។ល។ តែសំណាង បែរជាហូរទឹកភ្នែកទៅវិញ។
-ពុកអើយ! តើពុកយ៉ាងម៉េចហើយ? កូនសូមទោស
ដែលកូនពុំមានលទ្ធភាពរកប្រាក់ទិញថ្នាំអោយពុក!
‘តើឯងកើតអីហ្នឹង បានជាឯងយំ
ឯងមានរឿងអ្វីលាក់ក្នុងចិត្តឬ?’ ពូរ៉ប បានសួរក្នុងខណៈឃើញដូច្នេះ។
“ឯងប្រាប់ពូទៅអូន!” យុវកំព្រាបានបន្ទរ។
សំណាងយំបណ្តើរនិយាយបណ្តើរ “ខ្ញុំដឹងថា
ការឆក់កាបូបគេវាគ្រោះថ្នាក់ណាស់ ហើយសង្គមមនុស្សស្អប់ខ្ពើមបំផុត តែពូអើយ! បងអើយ!
ថ្ងៃនេះខ្ញុំគ្មានលុយមួយរៀលទេ។ បើខ្ញុំមិនធ្វើបែបនេះ ខ្ញុំគ្មានលុយទិញថ្នាំអោយពុកខ្ញុំទេ។
គាត់ពិតជាស្លាប់មិនខាន!”
‘តើពុកឯង គាត់នៅឯណាឥឡូវនេះ? ‘ពូរ៉បចាប់អារម្មណ៍។
-គាត់ដេកឈឺនៅផ្ទះនៅក្បាលស្ពានឯណោះ។
សំណាង ពិតជាកតញ្ញូណាស់។
យុវកំព្រារលីងរលោងទឹកភ្នែកស្ទើរគ្រប់ៗគ្នា។ មហាព្រហ្មហាក់គ្មានមេត្តាដាក់ទណ្ឌកម្មអ្វីម្លេះចំពោះគេ។
“តុះ! នាំពួកយើងទៅ” ពូរ៉បឧទានឡើង។
ខ្ទមស្លឹកកំសត់ដំបូលប្រក់មេឃជញ្ជាំងធ្លុះធ្លាយជាប់នឹងក្បាលស្ពានដែកឆ្លងព្រែក
ទឹកសាបតាមផ្លូវទៅផ្ទះសំណាក់លើភ្នំអូត្រេះ
សម្រែកស្រែកសន្ធឹកភ្លាត់ សំឡេងបានចេញពីសំណាងៈ
- ពុទ្ធោ
ពុក! ជួយពុកខ្ញុំផង។
លោកសុខណាក់
ដេកស្ដូកស្ដឹងសន្លប់បាត់ស្មារតី។ កំសៀវ កែវទឹក ធ្លាក់បែករាយប៉ាយ។
កៅអីដួលរលំនៅម្ដុំជើងតុ សភាពហាក់បីដូចជាព្យុះសង្ឃរាបោកបក់ឆក់យកខ្សែសង្ខារតាចាស់រូបនេះ។
សំណាងរត់ទៅបីត្រកងឪពុក “ពុកដឹងខ្លូនឡើង
ពុក!” សំណាងអង្រួនឪពុកញាប់រន្ធើន
យំទឹកភ្នែកហូររហាម “ហ៊ីៗៗៗៗៗ......ពុកដឹងខ្លួនឡើងពុក!
ពុក! កុំទៅចោលកូនអី យកកូនទៅផងពុក!
សំឡេងដង្ហើយហៅលាយឡំទឹកភ្នែកហូរធ្លាក់ជោគជាំលើផ្ទៃមុខលោក
សុខ ណាក់ហាក់ដូចជាទឹកសន្សើមជួយផ្សើមឱ្យសត្វ ដែលសន្លប់បាត់ស្មារតី បានរស់ឡើងវិញ។
លោក សុខណាក់ ខំបើកភ្នែករឹមៗសម្លឹងមុខកូន ខំប្រឹងនិយាយទាំងសភាពញ័រៗ’កូនពុក កូនមកហើយឬ?’
-បាទ ពុក
កូនសំទោសដែលមកយឺត
លោក សុខណាក់
ទាញដៃសំណាង មកដាក់លើទ្រូងជាមួយក្រដាសមួយសន្លឹក ខ្ចប់ដោយនាមប័ណ្ណ ក្អកយ៉ាងខ្លាំង”កូនសំលាញ់ ពុកមិនអាចនៅថែទាំកូនតទៅទៀតបានទេ”។
-ពុកកុំខំនិយាយអីពុក!
ពុកមិនស្លាប់ទេ!
-សំណាង
អត់ផ្លូវទេកូន
-ពុក..............ហ៊ឺៗ....................។
សំណាងទ្រហោរយំកាន់តែខ្លាំង។
-កូនមាសឪពុក!
ឯង កុំភ្លេចទៅរកអ៊ំឯងតាមអាសយដ្ឋាននេះ។ មុខផ្អៀងធ្លាក់ទៅជំហៀងក្នុងដៃបីត្រកងរបស់សំណាង
លោក សុខ ណាក់ លាចាកលោកនេះទៅហើយ។
-ពុទ្ធោពុក
ពុកខ្ញុំស្លាប់ហើយ ពុកៗៗៗៗៗ.......................
សំណាងយំសោកឱបសពឪពុកស្ទើររីងទឹកភ្នែក។
យុវកំព្រា ស្រក់ទឹកភ្នែកគ្រប់ៗគ្នា។ ពូរ៉បអង្អែលស្មាលួងលោមសំណាង “សំណាងក្មួយ កាត់ចិត្ដទៅក្មួយ ។ គាត់ទៅកាន់បរលោក ផុតទុក្ខហើយក្មួយ។
ក្មួយត្រូវគិតពីសុខភាពខ្លួនឯងវិញទើបល្អ។ ក្មួយកុំបារម្មណ៍អ្វី ចំពោះសពឪពុកក្មួយ
ចាំពូជួយចាត់ចែងធ្វើបុណ្យឱ្យ”។
“អរគុណពូ” សំណាងលើកដៃសំពះដោយគោរព។
No comments:
Post a Comment