និពន្ធដោយ ទី ធាវី
វាសនាស្រពោន
ចោមចៅនៅជាយក្រុងភ្នំពេញ។
ក្រោយពីភ្លៀងធ្លាក់មួយមេយ៉ាងធំកាលពីយប់មិញ អរុណោទ័យមានពន្លឺភ្លឺត្រកាល។
រុក្ខជាតិ និងផ្កាក្នុងសួនរីកស្រស់បំព្រង។ ម៉ោង៦.០០ព្រឹក ស្នូរជួង ម៉ឺងៗៗៗៗ បានឮសូររណ្តំ
ឆ្លងកាត់ចេញពីអាគារបាយ ចំកណ្តាលមណ្ឌលពន្លឺអនាគតកុមារ
ទៅដល់អគារខាងក្រោយដែលយុវកំព្រាស្នាក់នៅ។
“ម៍ៗ ពួកយើង! លោកគ្រូមកហើយ។” យុវកំព្រា ជាមួយកាបូបសំលៀកបំពាក់សំពីងសំពោងនាំគ្នាដើរមកតម្រង់ជួរតាមក្រុមនីមួយៗដោយទឹកមុខសប្បាយរីករាយ។
“សួស្តី! កូនៗទាំងអស់គ្នា!” អ្នកស្រីផល្លីប្រធានមណ្ឌលក្មេងកំព្រានេះ និយាយទៅកាន់ក្មេងកំព្រាទាំងនោះ។
“ ថ្ងៃនេះ ពូរ៉ប ឪពុកធម៌របស់រស្មីនឹងនាំកូនៗទាំងអស់គ្នាទៅលេងក្រុងព្រះសីហនុ។
ដូច្នេះ កូនៗត្រូវមានសណ្តាប់ធ្នាប់ល្អ ត្រូវមានវិន័យសមរម្យជាពលរដ្ឋថ្លៃថ្នូ ឮទេ?”
“ច៎ា/បាទ!” យុវកំព្រា
លើកដៃសំពះឆ្លើយព្រមគ្នាដោយសេចក្តីគោរព។
ពូរ៉ប ម្ចាស់ជំនួយ ជាតិអាមេរិកាំង ឈរក្បែរលោកគ្រូអ្នកគ្រូ។
គាត់និយាយខ្មែរ បានប៉ៃឡាំៗរដាក់រដុប “ យើង ត្រូវប្រយ័ត្នប្រយែង
ត្រូវចេះគ្រប់គ្រងកូនក្រុមខ្លួនឯងអោយបានម៉ត់ចត់។ ការពារប្រសើរជាងព្យាបាល។
នេះគឺជាសុវត្ថិភាពក្នុងដំណើរកំសាន្តរបស់ យើង។
“មួយទៀត វាគឺជាកតព្វកិច្ចរបស់យើងក៏ដូចជាពលរដ្ឋទូទៅផងដែរ។ យើងទាំងអស់ គ្នា
ត្រូវចេះរក្សាបរិស្ថានអោយបានស្អាតល្អ មិនត្រូវចោលកាកសំណល់រាយប៉ាយនៅទី កំសាន្តទេ។”
លោកគ្រូបានចូលរូមប្រាប់ដល់សិស្សមុនចេញដំណើរ។
“ក្មួយៗដឹងទេ? ខែវស្សានេះ សមុទ្រកំពុងសោម មានរលកធំៗណាស់។ ដូច្នេះ មិនត្រូវហែទៅជ្រៅទេ!”
ពូរ៉បបានបន្ថែម។
........................................................................................................
រថយន្តក្រុង៤៥កៅអី
បានចេញដំណើរនៅម៉ោង៦.៣០នាទីព្រឹក សំដៅក្រុងព្រះសីហនុ ត្រូវចំណាយរយៈពេលអស់៤ម៉ោង។
នៅលើរថយន្ត យុវកំព្រាគ្មានកង្វល់អ្វីបន្តិចសោះឡើយ។ ពួកគេទះដៃ ហ៊ោរកញ្ជ្រៀវ
គយគន់មើលទេសភាព ដ៏ស្រស់ត្រកាលតាមបង្អួចរថយន្ត។ គេមានសេចក្តីសុខណាស់។ ពួកគេពុំដែលបានចេញពីមណ្ឌល
ហ្វឹកហ្វឺននេះអស់ជាច្រើនខែ។ កាលនៅក្នុងមណ្ឌល
ពួកគេគ្មានពេលណានិយាយស្តីលេងសើចច្រើនទេ។ ពួកគេគិតតែពីខំរៀនសួត្រ។
ប៉ុន្តែថ្ងៃនេះ ពួកគេលេងអោយអស់ដៃម្តង គឺគេចែកគ្នានិយាយរឿងកំប្លែងពីនេះពីនោះមិនចេះចប់។
យុវកំព្រាម្នាក់បាននិយាយៈ
” មានមីងម្នាក់ចូលចិត្តធ្វើបុណ្យណាស់។ គាត់គិតថាត្រុវសន្សំកុសលអោយបានច្រើនសំរាប់ជាតិក្រោយនៃជីវិតគាត់។
ថ្ងៃមួយ គាត់បានរៀបចំម្ហូបអាហារយ៉ាងឆ្ងាញ់ នឹងយកទៅប្រគេនព្រះចៅអធិការវត្តនៅម៉ោង១១ព្រឹកនេះ។
ភ្លាមនោះ អាចយ កូនរបស់មីងនោះ បានមកពីរត់លេង។ ដោយឃ្លានបាយពេក
វាក៏បើកម្ហូបដែលគ្របទុកនោះឆី។ មីង ផាន់ ម្តាយអាចយក្រឡេកឃើញបែបនេះ។
គាត់ខឹងខ្លាំងណាស់។ គាត់ស្រែកជេរកូនថា អាចោររបាលយក៏ ម្តេចក៏ឯងឆាន់មុនលោក
លោកមិនទាន់ទាំងច្រាសច្រំផង។” សំឡេងសើចកខឹកកើតមានឡើងពេញក្នុងឡាន
ព្រោះពួកគេហួសចិត្តនឹងម៉ែអា ចយ ដោយគាត់ខឹងកូនពេកបែរជា និយាយខុស។
យុវកំព្រាបានបន្តៈ
“មីងនោះក៏យកម្ហូបថ្មីទៅប្រគេនព្រះសង្ឃ។ ខណៈគាត់កំពុងថ្វាយបង្គំចៅអធិការវត្តបម្រុងនឹងប្រគេនអាហារទៅព្រះសង្ឃនោះ
អា ចយ បានទៅដល់ផងដែរ ព្រោះវាបានរត់តាមក្រោយ។ នៅនឹងកន្លែងមុខព្រះអធិការ
មីងផាន់ បានក្រឡេកឃើញ អា ចយ ស្រាតននលគក។ គាត់ក៏លាន់មាត់យកដៃគោះទ្រូងថា
លោកអើយលោក! ម៉េចក៏មិនស្លៀកខោ។ ភ្លាមនោះ ព្រះចៅអធិការមានសង្ឃដិកាតបយ៉ាងរហ័សថា
អត្មាពិតជាមិនហ៊ានស្លៀកទេ ព្រោះខុសនឹងវិន័យសង្ឃ។” សំឡេងសើចក្អឹលម្តងទៀត។
រីឯអ្នកនិយាយបានបន្តៈ
“ស្អែកឡើង ចៅអធិការអង្គនោះត្រូវនិមន្តទៅបុណ្យសង្ឃទាននៅផ្ទះគេឆ្ងាយពីវត្ត។
តាមផ្លូវទៅផ្ទះបុណ្យ ព្រះអង្គត្រូវនិមន្តឆ្លងកាត់ទំនាបអូរមួយ។ ដោយស្ងាត់កំបាំង
និងដោយចៃដន្យផង អង្គនោះបានប្រទះឃើញដើមកន្ទួតមួយដើមមានផ្លែប្រក់មែក។ ព្រះអង្គក៏នឹកឃ្លាន
ហើយងាកឆ្វេងងាកស្តាំ ទំនងជាគ្មានគេឃើញ ក៏សម្រេចចិត្តឡើងដើមកន្ទួតនោះ
ដើម្បីបេះឆាន់។ ហៀបនឹងឈោងព្រះហស្តបេះ សំឡេងបុរស និងនារី បានចេញពីព្រៃគម្ពោត “
បងសម្លាញ់ អូនពិបាក់ចិត្តណាស់។ ឥឡូវនេះម៉ាក់ ប៉ា អូន ពួកគាត់បានដឹងរឿងយើងអស់ហើយ។”
“អូនកុំព្រួយពេក! នរណានៅលើ អ្នកនោះត្រូវទទួលខុសត្រូវ។ ”ចៅអធិការ ឮភ្លាម ភ័យស្លន់ស្លោស្រែកឆ្លើយតបវិញថា” ទេ! អត្មាមិនដឹងអីទេ។ ថាហើយ ព្រះអង្គក៏លោតចុះ និងនិមន្តដើរបន្តរហូតដល់ផ្ទះបុណ្យ។
ក្រោយពីសូត្រមន្ត និងវេរភត្តរួចរាល់ ព្រះអង្គត្រូវបានរៀបចំឆាន់នៅទីនោះ។
ដោយម្ចាស់បុណ្យជាអ្នកមានធូរធារ ចង្ហាន់ត្រូវបានរៀបចំយ៉ាងល្អ។ ក្នុងនោះយើង ឃើញមានសាប៊ូព៌ណបានរចនាឆ្លាក់យ៉ាងស្អាតក្នុងគោលបំណងអោយសង្ឃអង្គនោះ
លាងដៃនឹងសាប៊ូ ដើម្បីអនាម័យ មុននឹងឆាន់អាហារ។ ផ្ទុយទៅវិញ ចៅអធិការ
ពុំបានចាប់អារម្មណ៍ថា ជាសាប៊ូទេ។ តែបែរជាគិតថា វាជាបង្អែមទៅវិញ។
ក្រោយពីព្រះអង្គឆាន់អាហាររួច ក៏លើកយកបង្អែមនោះ ឆាន់ដាក់ចូលក្នុងមាត់។
ភ្លាមនោះ ម្ចាស់ផ្ទះក្រឡេកឃើញក៏ស្រែកឡើង!” តេជគុណ!......សាប៊ូទេតើ?”
ចៅអធិការហួសចិត្តខ្មាស់អៀនយ៉ាងខ្លាំង
មិនដឹងឆ្លើយដូចម្តេចក៏មានសង្ឃដិកាឆ្លើយតបថា” អត្មាដឹងដែរតើ!
តែទម្លាប់អត្មាអោយតែឆាន់បាយហើយតែងតែយកសាប៊ូលាងបំពង់ក!”
សំឡេងគគ្អឹលកើតឡើងជាច្រើនពុំសូវដាច់
ធ្វើអោយបរិយាកាស ក្នុងរថយន្តនៃដំណើរកំសាន្តនេះ គ្មានអ្នកណាម្នាក់ងងុយគេងឡើយ តែទោះជាយ៉ាងនេះក៏ដោយ
វាសនា ពុំបានសើចកក្អិកដូចយុវកំព្រាដទៃទៀតទេ។ យុវតីរូបនេះ មានទឹកមុខស្រពាប់ស្រពោនក្រៀមក្រំ
ហាក់មានអាថ៌កំបាំងអ្វីម៉្យាងក្នុងជីវិត។
“នែ! វាសនា ម្តេចក៏ឯងមិនសើចសោះអញ្ចឹង?” ណារី
ដែលអង្គុយនៅជាប់នាងបានអង្រួនស្មា។
-តើឯងមានរឿងអី?
-ខ្ញុំគ្មានរឿងអ្វីទេ!
ទោះជា
វាសនា ពុំហាស្តី និយាយការពិតណាយ៉ាងក៏ដោយ តែការណ៍នេះបានបង្ហាញថា មាណវី
ពិតជាមានរឿងលាក់ក្នុងចិត្ត។ ភ្លាមនោះសំឡេងហោរ កញ្រៀវបានស្រែកឡើង។” ហេ! ដល់ហើយ!”។
No comments:
Post a Comment