រឿងព្រហ្មលិខិត-ភាគទី១

និពន្ធដោយ ទី ធាវី

សែនកំសត់

          ព្រលឹមស្រាងៗ ឆ្នេរអូរឈើទាល ក្រុងព្រះសីហនុ ទឹកសមុទ្រចាប់ផ្តើម​នាជតាម​ធម្មជាតិដូចសព្វ មួយ​ដង។ ព្រះអាទិត្យ កំពុងបញ្ចេញរស្មី ​ដ៏ត្រកាលចាំងច្រាល មកលើឆ្នេរ​ខ្សាច់​ដ៏ហាប់ណែន។ ទេសចរខ្មែរ បរទេស កំពុងរត់តាមបណ្តោយឆ្នេរហាត់ប្រាណ ដើម្បី​សុខភាព។ យុវជនខ្លះ កំពុងទាត់បាល់ប្រកួតប្រជែងគ្នា​យ៉ាងស្វិតស្វាញ​លើឆ្នេរខ្សាច់​ផង​ដែរ។ យុវនារី ខ្លះកំពុងឈរថត ផ្តិតយកទេសភាពស្រស់ត្រកាលនៃផ្ទៃសមុទ្រកម្ពុជា។ អ្នកខ្លះទៀត បាន​ចុះ​ហែល និងកំពុងហែលទឹកដ៏ត្រជាក់ ក្នុងសមុទ្រខៀវស្រងាត់មួយនេះ នា​​​ព្រលឹម​​អុល។ ខ្លះ ដើរចាប់កូនត្រី ក្តាម និងខ្យងជាការលេង​កំសាន្ត។ ចំណែកឯអ្នកខ្លះ​ទៀត​​​កំពុង​ដើរ​កាន់​ដៃ​គ្នា​ទាំងគូរៗ យ៉ាងត្រសង មើលទៅហាក់បីដូចមាន​សេចក្តីសុខ​ណាស់។

          “ឱ ពុទ្ធោអើយ! ហេតុអ្វីបានគេជាមានឱកាសលំហែកាយ​សប្បាយរីករាយបែបនេះ។ ជីវិតខ្ញុំម្តេចខុសពីគេ!” សំណាងកំពុងដើរ​ឈ្ងោកមុខ បោះជំហ៊ានមួយៗ តាមបណ្តាយ​ឆ្នេរ​ខ្សាច់​វែងអន្លាយ។ ពេលខ្លះ សំណាង ទាត់ទឹកសមុទ្រឮសូរខ្ចាយហាក់កំពុង​ខឹង​នឹង​ព្រហ្ម​លិខិត។ មាណពរូបនេះ មានអាយុ​ប្រហែល១៧ឆ្នាំ មានអាការៈស្លេកស្លាំង សម្បុរ​ស្រអែម និងសក់ក្រហមរិញៗ​។ នាយបានដើរទៅវិញទៅមកនៅម្តុំនេះជារៀងរាល់ថ្ងៃ។​ ថ្ងៃនេះ មា​យើង ខុសប្លែកពីធម្មតា។ ភ្នែករំពៃក្រលេកក្រឡាប់ ហាក់កំពុងប្រម៉ាញ់​រកមើលអ្វីមួយ។​

”ពូ! ខាត់ស្បែកជើងទេពូ?” សំណាង កំពុងភ័យ​ព្រួយ​ព្រោះ​គ្មាន​គេហៅខាត់ស្បែក ជើងឡើយ។

“ព្រះអើយ! ថ្មើរនេះហើយ ខ្ញុំរកលុយមិនបាន​មួយពាន់ផង។ តើអោយខ្ញុំបានលុយ ឯណា ទិញថ្នាំអោយពុក។”

លោក សុខណាក់ គឺជាឪពុករបស់សំណាង។ គាត់ធ្លាប់ជាកម្មករ​នៅកំពង់ផែក្រុង ព្រះសីហនុនេះ។ ១៥ឆ្នាំមកហើយ គាត់ បានចាក​ចេញពីប្រពន្ធរបស់គាត់។ ពេល​នេះ​គាត់ ឈឺជាទម្ងន់ដោយសារតែ​ធ្វើការហួសកម្លាំង ក្រោមភ្លៀងផ្គរជាច្រើនឆ្នាំ។