ក្នុងអារម្មណ៍ច្របូកច្របល់នៅឡើយក្នុងខណៈជីវិតរបស់ខ្ញុំកំពុងទទួលបទពិសោធន៍ជីវិតដ៏ហូ ហែរនេះ។ ប៉ុន្តែយ៉ាងណាក៏ដោយក្នុងដំណើរឆ្ពោះទៅកាន់ទីព្រាត់ជីវិតនេះ
គឺរូបខ្ញុំតែងតែ ក្រលេកសំឡឹងក្រោយជារឿយៗហើយការក្រលេកក្រោយនោះវាបានធ្វើអោយខ្ញុំឃើញនូវស្រមោលអតីតកាលរាប់មិនអស់។ថាទៅខ្ញុំហាក់ដូចជាមនុស្សគិតច្រើនពេកហើយ។ប៉ុន្តែសូម អោយការគិតនេះ ពិតដល់អារម្មណ៍ផ្ទាល់មិត្តទាំងឡាយរបស់ខ្ញុំ។
កាលនៅពិតួច ខ្ញុំជាកុមារ ដែលកំសត់អភ័ពម្នាក់។ប៉ុន្តែសុភា
មិត្តរបស់ខ្ញុំក៏កំសត់ណាស់ដែរ។សុភាព ជាក្មេងកំព្រា
យើងរៀនថ្នាក់ទី៤ជាមួយគ្នាដែលមានលោកគ្រូថងជាគ្រូប្រចាំថ្នាក់របស់យើង(ខ្ញុំចាំមិនច្បាស់ទេត្រង់នេះ
ប្រហែល ជាអ្នកគ្រូគឹមសាន្តទេក៏មិនដឹង)។ យើងទាំងពីរនាក់កំសត់ដូចគ្នា។ ប៉ុន្តែគ្រាន់តែថាគ្រានោះខ្ញុំមាននាមថាជាអ្នកមានឪពុកម្តាយ។ប៉ុន្តែសុភាគ្នាពុំមានឪពុកម្តាយទេ គឺគាត់កំព្រារស់នៅជាមួយជីដូន។
ឪពុកម្តាយរបស់គាត់ត្រូវបានសំលាប់ក្នុងរបប ប៉ុលពត។ គាត់មុននេះមានម៉ីងម្នាក់ជាអ៊ុំរបស់គាត់នៅភ្នំពេញយកមកចិញ្ចឹម។តែក្រោយមកសុភាក៏ត្រលប់ទៅស្រុកវិញទើបបានរៀនថ្នាក់ទី៤ជាមួយខ្ញុំ។យើងទាំងពីរស្និតស្នាលគ្នាណាស់។ ក្រៅពីការរៀនជាមួយគ្នាយើងលេងជាគ្នា
យើងប្រលែងគ្នា។ខ្ញុំចាំបានថា មានថ្ងៃមួយនោះសុភាបានវាយត្រូវខ្ញុំមួយដៃចំភ្នែកស្តាំរបស់ខ្ញុំយ៉ាងដំណំឡើងបែកអំពិលអំពែក។
ភ្នែកនេះបច្ចុប្បន្នខ្ញុំមើលពំសូវច្បាស់ទេ។ នោះមិនមែនមកពីការវាយចំពីមិត្តរបស់ខ្ញុំម្នាក់នេះទេ។តែវាប្រហែលជាមកពីធម្មជាតិប៉ុណ្ណោះ
ព្រោះភ្នែកខាងស្តាំខ្ញុំនេះរាងតូចហើយរាងល្អៀងបន្តិចពីកំណើត។
នៅពេលចេញលេងសុភា និងខ្ញុំធ្លាប់រត់ទៅញ៉ាំបបរជាមួយគ្នាដែលបបរនោះលោកតាយាំ
ធីជាអ្នករៀបចំទុកអោយក្នុងថតតុនៅសាលាឆាន់។ យើងមានអនុស្សាវរីយ៍ជាមួយយ៉ាងច្រើន។
សុភាកំសត់ជាងខ្ញុំប៉ុន្តែពេលខ្ឡះខ្ញុំគិតថាខ្ញុំកំសត់ជានាយ។ព្រោះគាត់មានការយកចិត្តទុកដាក់
និងមានអ្នកឧបត្ថម គាត់។ គាត់មានម្តាយចិញ្ចឹមគួរអោយកក់ក្តៅ។និយាយរួមគ្រួសារគាត់ខ្ញុំស្គាល់ច្បាស់ណាស់។ព្រោះថាគ្រួសារគាត់និងគ្រួសារខ្ញុំដូចជាបងប្អូនបង្កើតអញ្ចឹង។តាមប្រវត្តិយាយរបស់សុភាឈ្មោះយាយឡេគាត់ធ្លាប់ជាអ្នករស់នៅនិងប្រកបរបរចិញ្ចឹមជីវិតជាមួយគ្រួសារខ្ញុំក្នុងសម័យមុនសង្គមរាស្រ្តនិយម។ខ្ញុំនឹងនិយាយពីការចង់ចាំនេះនៅពេលក្រោយ។
ហេតុនេះហើយគ្រូសារខ្ញុំនិងគ្រួសារតែជួយគ្នាទៅវិញទៅមក ដូចជាការជួនជាម្ភូបអាហារទៅវិញទៅមក។
ណាមួយបើតាមខ្ញុំដឹងគ្រួសារសុភាមិនជាក្រៅទេ ផ្ទុយទៅវិញគឺជាប់ខ្សែស្រឡាយនឹងគ្នា។នេះយោងតាមខ្ញុំឃើញគ្រួសារបងប្រដែត
នៅភ្នំពេញដែលមានកូនស្រីឈ្មោះបងនាង បងតូច
និងអាវិតធ្លាប់ចេញចូលទៅលេង។ហើយក្រោយមកខ្ញុំដឹងថាបង
ប្រដែតនោះក៏ជាបងប្អូនខ្ញុំដែរហើយជាប់បងប្អូនអ៊ំរបស់ខ្ញុំឈ្មោះអ៊ុំហ្សួនៅក្រចេះទៀតផង។និយាយរួមសុភានិងខ្ញុំអាចនិយាយថាបងប្អូនបាន។ប៉ុន្តែយើងគ្រាន់តែដឹងថា ជាមិត្តភក្តិ។ សុភាកំសត់ណាស់។មានរឿងខ្លះដែលខ្ញុំដឹងមិនចង់និយាយនៅទីនេះទេ។គីខ្ញុំសូមនិយាយតែរឿងខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ។ខ្ញុំ និងសុភាគឺជាសិស្សរៀនពូកែដូចគ្នា។ប៉ុន្តែមិនបានរឿនពូកែដូចសុភាទេ។ពេលខ្លះខ្ញុំគិតថាការរៀនពូកែរបស់ខ្ញុំនេះ
ក៏ដោយសារសុភាដែរ។ព្រោះគាត់តែងតែនាំខ្ញុំចូលរៀនសរសេរលំហាត់និងចំលើយជាស្ម័យសិក្សានៅស្ទើររាល់ថ្ងៃព្រហស្បត៏ជាមួយគ្នាក្នុងបន្ទប់សាលាបឋមសិក្សាចុងកោះសូទីនជាមួយគ្នាដែលកាលនោះយើងចូលតាមបង្អួចស្ងាត់ៗជាពិសេសនៅគ្រាដែលយើងរៀននៅអនុវិទ្យាល័យហើយ។
ខ្ញុំសូមនិយាយពីមិត្តម្នាក់ទៀត។ ក្នុងគ្រារៀននៅអនុវិទ្យាល័យប៉ុន្តែកាលនោះគេហៅថា សាលាកំរិតសិក្សាទី២កណ្តាលកោះសូទិន។ដោយខ្ញុំជាកុមារកំសត់ឪពុកនិងបងៗរស់បែកគ្នាជាមួយម្តាយខ្ញុំហើយខ្ញុំនៅវត្ត។ដូចនេះខ្ញុំមិនកង់ជិះទេ។ខ្ញុំតែងតែបានទៅរៀនសាលាកណ្តាលកោះដោយសារសុម៉េង
មិត្តរបស់ខ្ញុំ។ ឥឡូវនេះខ្ញុំដឹងថា គាត់រស់នៅសៀមរាប។គាត់មានប្រពន្ធនិងកូនហើយប្រកបរបរលក់វត្ថុអនុស្សាវរីយ៍នៅមុខប្រាសាទបន្ទាយស្រី។នេះខ្ញុំបានជួបគាត់ក្នងុឆ្នាំ២០០៣។សុម៉េងថ្វីត្បិតតែគាត់អោយខ្ញុំទៅរៀនដោយសារកង់គាត់មែន។ប៉ុន្តែម្នាក់នេះក៏ធ្វើបាបខ្ញុំមិនតិចដែរ ព្រោះថា
កាលនោះគាត់ស្រលាញ់នារីម្នាក់ នាងឈ្មោះ ខ្ញាវ គាត់តែងតែឌុបនាងពេលត្រលប់មកវិញ
ដោយទុកខ្ញុំចោល។ពេលខ្លះខ្ញំដើរមកផ្ទះចំងាយផ្លួវប្រហែល៤គឹឡូម៉ែត្រ។វាជាបទពិសោធន៍ជីវិតដ៏អភ័ពមួយនៃខ្ញុំ។ប៉ុន្តែយ៉ាងណាក៏ដោយការជួយរបស់មិត្តភក្តិគឺជាការជំពាក់ជាសាគុណមួយ។ក្នុងន័យនេះ
វាកាន់តែធ្វើអោយខ្ញុំនឹកឃើញដល់សុភា មិត្តភក្តិខាងដើមរបស់ខ្ញុំ។មានន័យថា
ក្រោយពីយើងប្រឡងឌីប្លូមរួច។ខ្ញុំមិនបានជាប់កៅអីទេ គឺជាប់តែឌីប្លូមប៉ុណ្ណោះ។ចំណែកសុភា
គាត់ប្រលងជាប់។ដូច្នេះគាត់បានមករៀននៅវិទ្យាព្រះសីហនុទីរួមខេត្តកំពង់ចាម(នេះប្រហែលជាមានការជួយជ្រោមជ្រែងពីតារបស់គាត់ដែលក្រោយមកខ្ញុំស្គាល់ថាជាតាស្តើងនិងបងៗជីដូនមួយរបស់សុភា។ ចំណែកខ្ញុំវិញត្រូវរសាត់ព្រាត់ពីគ្នាទៅរៀននៅភ្នំពេញដោយពុំដែលទទួលបានព៌តមានពីគ្នាទៅវិញទៅមកទេនៅពេលនោះ។ ប៉ុន្តែក្រោយុមកទើបយើងទាំងពីរមានការទំនាក់ទំនងគ្នាឡើងវិញ។នោះនៅគ្រាសុភាបានមករៀននៅមហាវិទ្យានៅភ្នំពេញ។ចំណែកខ្ញុំក្រោយក៏បានមកវិលមកស្រុកវិញតាមខ្សែជីវិតអភ័ព។
នៅស្រុកកំណើតក្នុងឆ្នាំ១៩៩៦ខ្ញុំធ្លាក់ខ្ឡួនឈឺជំងឺគ្រុនចាញ់ពីតំបន់ស្រុកស្នូលទីដែលឪពុកនិងបងៗស្រីរបស់ខ្ញុំរស់នៅ។
ក្រោយពីការព្យាបាល រូបខ្ញុំមកសំរាក់នៅស្រុកកំណើតស្នាក់ជាមួយម្តាយរបស់ខ្ញុំ។
ខ្ញុំគ្រានោះដោយចេះភាសាអង់គ្លេសខ្លះៗនោះខ្ញុំក៏បានបើកគួរបង្រៀននៅទីនោះដើម្បីឧបត្ថមជីវភាពម្តាយ។ក្រោយដោយដឹងថាខ្ញុំមានកំរិតវប្បធម៌ខ្ពស់គួសមហើយដោយសារសាលាបឋមចុងកោះសូទិនខ្វះគ្រូនោះ។ខ្ញុំត្រូវាទទួលបានកិច្ចសន្យាជាគ្រួថ្នាក់ទ៥នៅទីនោះផងដែរ។ប៉ុន្តែយ៉ាងណាក៏ រូបខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្តឡើយព្រោះគ្រាដែលខ្ញុំចាប់ផ្តើមតូចចិត្តដោយឃើញទី១គ្រួសារក្រទី២ចេះស្រលាញ់ដើម្បីរៀបការ។
ទាំងនេះអស់នេះធ្វើអោយខ្ញុំអស់សង្ឃឹមក្នុងជីវិត។ដូច្នេះ ចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ចង់ចំណាកស្រុកដោយផ្សងព្រេញ។ក្រោយពីខ្ញុំសូមអង្វរមេខ្យល់ក្នុងភូមិដែលតែងតែនាំមនុស្សទៅធ្វើកម្មករនៅថៃមិនបានសំរេច។
ព្រោះគេមិនទទួល(ម្នាក់នោះគឺឈ្មោះអាថិត) ។ខ្ញុំក៏មានគំនិតចង់ទៅប្រទេសថៃដោយខ្លួនឯងដោយមិនដឹងថាវាគ្រោះថ្នាក់ប៉ណ្ណាឡើយ។ប៉ុន្តែជាកុសលល្អ
ពេលមកដល់ភ្នំពេញ ខ្ញុំបានមករកសុភា មិត្តរបស់ខ្ញុំ។ គ្រានោះក្នុង១៩៩៨ពេលដែលខ្ញុំចប់កិច្ចសន្យាជាគ្រូ។នៅភ្នំពេញ
ដំបូង ការទៅសួររកសុភាដោយដឹងថាគាត់ជាប្រធាននិស្សិតប្រចាំវត្តស្វាយពពែរនោះ
ខ្ញុំត្រូវរងចាំគាត់អស់៤ម៉ោងរហូតដល់ព្រលប់ទើបជួបគាត់។សុភាមិនអនុញ្ញាតិអោយខ្ញុំទៅប្រទេសថៃទេ។គាត់ពន្យល់ខ្ញុំពីឧបសគ្គនិងការគ្រោះថ្នាក់ជាច្រើនដល់ជីវិត។នេះប្រហែលជាគាត់ធ្លាប់ដឹងថាមិត្តខ្ញុំម្នាក់ទៀតឈ្មោះសុផាមានបទពិសោធន៍ជីវិតនៅប្រទេសថៃដ៏ជូចត់។ដូច្នេះសុភាមិត្តរបស់ខ្ញុំខំប្រឹងប្រើអស់គ្រប់មធ្យោយបាយដើម្បីជួយខ្ញុំដំបូងធ្វើម៉េះអោយបានរូបខ្ញុំស្នាក់នៅវត្តស្វាយពពែជាមួយគាត់។យើងបានទៅថ្វាយបង្គំព្រះចៅអធិការវត្ត។
ទិផុតខ្ញុំបាននៅទិនោះដែរ។ជាពិសេសទៅទៀតមិត្តរបស់ខ្ញុំម្នាក់សប្បុរសណាស់អោយកង(ប្រភេទឡើងភ្នំ)មកខ្ញុំជីះហើយបានជួយទំនាក់ទំនងមិត្តគាត់ម្នាក់ឈ្មោះវន្ថា
ដែលក្រោយក៏ជាមិត្តខ្ញុំដែរដើម្បីបានមកបង្រៀនអង់គ្លេសនៅសាលាបងរបស់គាត់គឹមជ្ឈមណ្ឌលភាសាអង្គរាជនិងម្តុំផ្សារឌុយម៉ិច។កង់ដ៏ថ្លៃរបស់សុភាត្រុវបានចោរលួចនៅថ្ងៃដំបូងដែលខ្ញុំមកបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសព្រឹកទី១ខណៈដែលខ្ញុំចង់នៅមុខអគារហើយចូលទៅបង្រៀន(គ្រានោះមានតែសិស្សម្នាក់គត់)។នេះគឺជាស្រមោលនៃជីវិតខ្ញុំដែលខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចបានឡើយ។ សុភាមានគុណច្រើនណាស់ចំពោះជីវិតខ្ញុំ។រឿងមួយទៀតនៅក្នុងខណៈពេលប្រលងបាក់ឌុកក្នុងឆ្នាំ១៩៩៤ខ្ញុំបានធ្វើខ្ចីសៀវភៅទស្សនៈវិទ្យារបស់មិត្តទៅរៀន។ប៉ុន្តែដោយខ្ញុំគ្រានោះមិនពូកែដូចនៅរៀនស្រុកកំណើតទេព្រោះប្រភេទសិស្សរៀនបំពេញវិទ្យា
គឹរៀនយប់។ដូច្នេះជាកំហុសខ្ញុំខ្ញុំបានយកសៀវនោះចូលក្នុងបន្ទប់ប្រលងនៅជាន់ទី១អគារសាលាចតុមុខ។ពេលនោះសៀវភៅរបស់សុភាបានត្រូវមេប្រយោគចាប់យកទៅបាត់។ទោះជាយ៉ាងនេះក៏ដោយខ្ញុំមិនដែលប្រាប់ពីមូលហេតុដល់សុភាទេ។នេះជាកំហុសដ៏យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរបស់ខ្ញុំ។ប៉ុន្តែដោយឡែកក្នុងនិស្ស័យជាមិត្តល្អសុភាមិត្តរបស់មិនដែលសួរនាំឡើយ។ផ្ទុយទៅវិញនាយមានតែជួយគីតាមជួយខ្ញុំរហូត។
បិទភ្នែកក៏ស្រម៉ៃនឹក នឹកគឹតក៏មិនដែលភ្លេច សួមអោយមិត្តទាំងអស់ដែលបានជួយជីវិត
ដឹងថា ខ្ញុំនៅជំពាក់គុណអ្នកជារៀងរហូត។
ពីខ្ញុំធាវី
