ល្បែងគ្រោះថ្នាក់

រហូតមកពេលនេះខ្ញុំស្ទើរតែបានភ្លេចទាំងស្រុងទៅហើយនូវរបៀបលេងរបស់វា ។ នោះគឺជា​ល្បែងកំសាន្តមួយសំរាប់ក្មេងៗដែលខ្ញុំគិតថារូបខ្ញុំនេះឯងមិនគួប្រថុយប្រថានលេងកំសាន្ត​ទាំងងងើលដូច្នេះសោះ។មានពេលខ្លះក្នុងការលេងល្បែងកំសាន្តនោះខ្ញុំស្ទើរតែបាត់បង់ជិវិតដែលមិនហាននិយាយរឿងនេះប្រាប់ទៅអ្នកណាម្នាក់ទេកាលពីខ្ញុំនៅពីតូច។ប៉ុន្តែពេលនេះ តាម​រយៈសំណេរ​ជីវិតរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំត្រូវតែរកនឹកអោយអស់នូវអ្វីដែលរូបខ្ញុំនេះបានជួប។ កាលនៅ​ពី​តួច មិនថាតែរូបខ្ញុំទេ ក្មេងដទៃទៀតគេក៏បានលេងនូវល្បែងកំសាន្តនេះដែរ​ព្រោះថាល្បែង​កំសាន្តនេះជាការពិតវាពិតជាមិនអាចលេងបានតែ​ម្នាក់ឡើយ។ផ្ទុយទៅវិញ វាអាចលែង​ទៅ​បាន​លុះណាតែមាន​គ្នា​ច្រើនគឺមានគ្នាកាន់តែច្រើនកាន់តែសប្បាយ។ តទៅនេះខ្ញុំសូមឧទាននូវដំណាលរឿងនៃការលែងល្បែងដ៏គួរអោយគ្រោះថ្នាក់បំផុតនេះ។​កាលនៅពីតូច ខ្ញុំនៅជាក្មេងវត្តនៅឡើយ។​ មិនថាតែពេលព្រឹកឫពេលរសៀលទេ អោយ​ពេល​ទំនេរ​ពីការងារ និងតួនាទីដើរតាមលោកបិណ្ឌបាតនិងរាយចានស្រាកដាក់តាមផ្ទះ​យកម្ហូប​ប្រ​គេន​លោក ក៏ដូចជាទំនេរពីការទៅរៀននៅបឋមសិក្សាសាលាក្បែរនោះ ។​រូបខ្ញុំនិងក្មេងដទៃ​ទៀត​ពិសេសក្មេងវត្តដូចគ្នា យើងបានបបូលគ្នាលេងតាមធម្មតា​ជាក្មេង។​ត្រង់ចំនុចនេះ​ខ្ញុំសូម​លើកយកមកនិយាយពីររបៀបលេងល្បែងនោះបន្តិចសិន។ យើងជាក្មេងតែងមកជុំគ្នាយ៉ាងតិចមានបីបួននាក់នាំគ្នាឈរជាវង់បន្ទាប់មកទើបយើងចាប់ផ្តើមកំណត់រកអ្នកចាំទីជាអ្នកចាញ់ដោយធ្វើការរកអ្នកឈ្នះតាមរយៈប៉ាវសេងសុង។ ប៉ាវសេងសុងខ្ញុំគិតថាលោកអ្នកយល់ហើយ។ទីផុតយើងក៏រកឃើញអ្នកចាញ់ម្នាក់ដោយត្រូវរត់ដេញតាមចាប់អ្នកឈ្នះជាច្រើននាក់ផ្សេងទៀតតាមលទ្ធភាពដែលខ្លួនមាន។ ចំពោះការលេងល្បែងកំសាន្តនេះខ្ញុំហាក់បីដូចជាពុំសូវមានឱកាសក្លាយជាអ្នកចាញ់ឬអ្នកចាំទីដោយដេញតាមចាប់ឱបអ្នកឈ្នះនោះឡើយ។នេះជាមូលហេតុដែលខ្ញុំគិតថាល្បែងកំសាន្តនេះគឺពោរពេញដោយគ្រោះថ្នាក់មិនគួរអោយលេង។ ជាបទពិសោធន៍ក្នុងជីវិត​របស់ខ្ញុំ ជា​ពិសេស​​កាលនៅពីកុមារភាពនោះ មានថ្ងៃមួយក្នុងការលេងល្បែងកំសាន្តនេះ រូបខ្ញុំត្រូវ​បានអ្នកចាំទីជាក្មេងវត្តផងដែរឈ្មោះ អាឡូត ជាប្អូនអាយយឿន (បច្ចុប្បន្នមិន​ដឹង​ពួក​គេរស់​នៅ​ឯណាទេ) គឺវាដេញតាមចាប់ឱ​បខ្ញុំយ៉ាងប្រកៀកប្រកិតជាទីបំផុត ជាហេតុធ្វើ​អោយ​យើង​ប្រផាប់ប្រភីងនឹងគ្នា។ សូមជំរាបថាល្បែងកំសាន្តនេះមិនរើសទីកន្លែង​ក្នុងការរត់ពួនឬរត់ដេញ​ចាប់គ្នានោះឡើយ។ដូចនេះក្នុងសភាពដេញត្រហេបត្រហបរូបខ្ញុំត្រូវបានអាឡូតជាន់ជើងខោជាប់ នៅនឹងកន្លែងកាំជណ្តើរសាលាឆាន់វត្តសុទ្ធាវធ្យារាមហៅវត្តធម្មយុទ្ធចុងកោះសូទិន ស្រុកកោះសូទិន ខេត្តកំពង់ចាម គឺខ្ញុំត្រូវដួលធ្លាក់​ពីលើកាំជណ្តើរ​កំពស់​ប្រហែល​៩កាំ​ទៅ​ជាង​១០​កាំ។ ខ្ញុំស្ទើតែពុំមានជីវិតរស់។ សំណាងល្អ ខ្ញុំពុំមានគ្រោះថ្នាក់​ធំដុំ​ទេ​គឺ​គ្រាន់​តែ​រលាត់​ស្បែក​បន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ។​ទោះជាយ៉ាងនេះក៏ក្នុងភាពជាកុមារពុំទាន់ចេះ​ពិចារណាថា​ជា​ល្បែង​គ្រោះថ្នាក់ប៉ុណ្ណានោះ។ យើងនៅតែលេងជាបន្តរបន្ទាប់។ មានថ្ងៃមួយនោះ ក្នុងសភាព​ប្រហាក់ប្រហែលគ្នាខ្ញុំត្រូវរត់ដួលទាំងកំពុងនៅមានល្បឿងយ៉ាងលឿនលើខឿនព្រះវិហារធ្វើអោយស្បែកដៃក្បែរស្មាស្តាំរបស់ខ្ញុំកោសនឹងថ្មចេញឈាមយ៉ាងឈឹចាប់ និងបន្សល់​ទុក​ស្លាក​ស្នាម​មកដល់បច្ចុប្បន្ន។ លើសពីនេះទៅទៀត​ក្នុងទីហាមប្រាមដ៏សែនស្ងៀត​និងងងឹតឈឹង​ក្នុង​ព្រះវិហារទ្វារបិតជាប់គឺយើងបានលួចចូលដើម្បីលេងល្បែងនេះ នៅលើជន្ទាលគូគំនួ​រ​តាម​ជញ្ជាំង​ក្នុងព្រះវិហារ យើងបានលេងយ៉ាងសប្បាយ​ទាំងភាព​ងងឹត​និង​សំលេង​ខ្ទរ​នូវ​សំរែក​របស់​​​យើង។ ដោយសារការរត់ដេញប្រទាញប្រទងនិងហក់តោងមិនខុសពីសត្វស្វា ស្ទើរ​តែ​លួសព្រលឹងប្រសិនបើមានអ្នកដឹងនោះគេស្តីបន្ទោសយ៉ាងខ្លាំងផងដែរ។ប៉ុន្តែពិតជាគ្មានអ្នក​ដឹងឡើយ គឺទន្ទាលទាំងមួល​បានដួលរលំហាក់ដូចជាកើតឡើង​បណ្តាល​មកពីព្រះអង្គ​ក្នុង​វិហារ​​ខឹងសម្បារ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ជីវិតខ្ញុំថ្លៃនៅតែស្រម័យអំពីរឿងនោះ ព្រោះ​សំណាង​ល្អគ្រានោះទន្ទាលបានដូលត្រឹមតែគងនឹងសរសរវិហារប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងសភាពញ័រជើងនិងភ័យរន្ធត់ ខ្ញុំចុះមកអង្គុយដង្ហក់នៅខាងក្រោម។ តើអ្នកដឹងថា​ល្បែង​ដែលខ្ញុំលេងនោះជាល្បែងអ្វីទេ?វាគឺជាល្បែងលេងអ៊ូដែលពេញដោយការគ្រោះថ្នាក់។


ដោយ ទី ធាវី
Email: tytheavy@gmail.com
Tel: (855) 89 21 49 11