ម៉ឺងៗៗៗៗ.......
កុមារា កុមារី បាននាំគ្នាចូលថ្នាក់រៀនវិញ
បន្ទាប់ពីបានសំរាកបីដងរួចហើយ។ក្នុងថ្នាក់ទី៥នៃសាលាបឋមសិក្សា
រុងផ្លាមកេសន ត្រពាំងរូង ស្រុកកោះកុង ខេត្តកោះកុង។ សិស្សានុសិស្សបានអង្គុយយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់
តាមតុរៀងៗខ្លួន។ អ្នកគ្រូចាប់ផ្តើមបើកសៀវភៅ ហើយនិយាយទៅកាន់សិស្សទាំងអស់ថា “ ប្អូនៗ
ថ្ងៃនេះ ក្នុងមុខវិជ្ជាបំណិនជីវិតរបស់យើង អ្នកគ្រូ នឹងលើកយកមេរៀនខាងក្រៅមកបង្ហាត់ប្អូនៗ។
ជាពិសេស អំពីបញ្ហាជាក់ស្តែងដែលភូមិយើងមាន។ ដូចនេះ មុននឹងអ្នកគ្រូ ពន្យល់អំពីមូលហេតុដែលអ្នកភូមិត្រពាំងរូងនេះ
ប្រមូលសំរាម និងចែកធុង សំរាមនៅ តាមផ្ទះមួយចំនួន តើប្អូនណាអាចឆ្លើយនឹងសំណូរអ្នកគ្រូបាន? “
ឮដូច្នេះ វិសាល
យកដៃជ្រងសក់ ធ្វើមុខជ្រួញចិញ្ចើម ព្រមទាំងរអ៊ូរទាំខ្សឹបៗថា “ ជើ!,
ធុញណាស់ ម៉ោងមុនទើបតែរៀនគណិតវិទ្យា ធ្វើលំហាត់មិនទាំងចេញផង មក៏សួរអ្វីពីសំរាមទៀតហើយ។”
វិសាល
គឺជាកុមារា មានសំលៀកបំពាក់មិនសូវស្អាតបាតដូចគេទេ។ ព្រោះកុមារារូបនេះ មិនសូវខ្វល់ខ្វាយអំពីអនាម័យ
និងការសំអាតកាយឡើយ។ រាល់ពេលញ៉ាំអាហារម្តងៗ វិសាល មិនដែលលាងដៃនឹងសាប៊ូឡើយ។
ជាងនេះទៅទៀត នៅរាល់ពេលដែលឪពុកម្តាយរបស់វាប្រើឲ្យយក សំរាមទៅដាក់ក្នុងធុងសំរាម
វាតែងតែយកសំរាមនោះទៅបោះចោលនៅក្នុងស្រះមួយក្បែរ ផ្ទះជានិច្ច។ វាតែងតែគិតថា បើវាដាក់សំរាមក្នុងធុង
នោះធុងសំរាម នឹងឆាប់ពេញ ហើយអ្នកប្រមូលសំរាមនឹងដឹកយកសំរាមរបស់វាទៅចោលក្នុងរណ្តៅនៅឆ្ងាយពីភូមិ
ដែលនាំអោយម៉ែ ឪ វា ខាតប្រាក់បង់ប្រចាំខែទៀតផង។ តែបើវា
យកសំរាមនោះទៅដាក់ក្នុងស្រះវិញ ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ស្រះនោះ និងពេញ។ វានឹងមានទីធ្លារត់លេង។
រីឯ
ធារី វិញ កាលដែលអ្នកគ្រូផ្តើមលើកយកឧទាហរណ៍ជាក់ស្តែង
ក្នុងមេរៀនទាក់ទងបរិស្ថានបែបនេះ កុមារី ហាក់បីដូចមានអារម្មណ៍សប្បាយ
និងចាប់អារម្មណ៍ជាខ្លាំង។ ធារី ថ្វីត្បិតតែនាងមានអាយុប្រហែល១០ឆ្នាំក៏ពិតមែន
ប៉ុន្តែនាងមានគំនិត ខុសពីក្មេងដទៃ។ ក្រៅពីការរៀននៅសាលា នាងចូលចិត្តអានសៀវភៅ
និងគូររូបភាពផ្សេងៗចេញពីការស្រមៃរបស់នាង។ នាងតែងតែរៀន សរសេររឿង និងសូត្រកំណាព្យផងដែរ។
ធារី មុននេះ នាងមិនធ្លាប់យកសំរាមទៅចោលក្នុងទឹកស្ទឹងដូចគេទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ
នាងតែងតែ គូររូបពន្យល់ពីផលប៉ះពាល់បរិស្ថាន ដូចជាទឹកមិន ស្អាតបណ្តាលអោយអ្នកប្រើប្រាស់
មានជំងឺ។ ការកាប់ព្រៃឈឺបណ្តាលអោយមានព្យុះភ្លៀង មានទឹកជំនន់ជាដើម។
ភ្លាមនោះអ្នកគ្រូបានសួរទៅកាន់ប្អូនៗកុមារ
“ តើមូលហេតុអ្វីបានជាភូមិយើងមានការគ្រប់គ្រងសំរាម ដោយប្រមូល នឹងដឹកយកចេញពីភូមិ។
“ព្រោះគេចង់បានលុយថ្លៃដឹកជញ្ជូនពីម៉ែឪខ្ញុំនោះអី។”
វិសាលក្រោកឈរឆ្លើយ យ៉ាងឈ្លើយទៅកាន់អ្នកគ្រូ រីណា។
“ មិនមែនអញ្ចឹងទេ
អ្នកគ្រូ! ការគ្រប់គ្រងសំរាមបានល្អ
នាំអោយភូមិ យើងស្អាត និងប្រជាជនមានសុខភាពល្អ។ ការយកសំរាមទៅចោលក្នុងស្ទឹង នឹងបង្ករអោយមានជាតិពុល។
ត្រី បង្កង និងជីវចំរុះផ្សេងទៀតនៅក្នុងស្ទឹង ត្រូវបានសំលាប់។ ណាមួយបើយើងបានហូបត្រី
បង្កង បានពីស្ទឹងនេះ យើងនឹងឈឺ ដោយមិនដឹងខ្លួន។” ធារី
ឈរយ៉ាងរមទម្យឆ្លើយ ប្រាប់អ្នកគ្រូ បន្ទាប់ពី វិសាលឆ្លើយរួច។
“ល្អណាស់ ធារី! “ អ្នកគ្រូសរសើរ ធារី ដោយចំហរ ធ្វើអោយ វិសាល អន់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។
“ល្អណាស់ ធារី! “ អ្នកគ្រូសរសើរ ធារី ដោយចំហរ ធ្វើអោយ វិសាល អន់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។
អ្នកគ្រូបានសួរបន្ត
“ ចុះហេតុអ្វី បានជាសំរាមគេតម្រូវអោយមានការបែងចែកជាបីប្រភេទ? តើសំរាមក្រៅពីបង្កផលប៉ះពាល់សុខភាព និងកើនកំដៅថ្ងៃ តើយើងគិតថា សំរាមមានប្រយោជន៍ខ្លះទេ?”
គ្មានសិស្សណាម្នាក់លើកដៃឆ្លើយនឹងសំណួរនេះឡើយ។
អ្នកគ្រូក៏ចាប់ផ្តើមចង្អុលហៅ “ មើល៍វិសាល ឯងឆ្លើយម្តងទៀតមកមើល។”
វិសាលបានក្រោកឈរទាំងមានអារម្មណ៍ខឹង។
វាឆ្លើយទាំងកំបត់ៗទៅកាន់អ្នកគ្រូ” ពាក្យថាសំរាមគ្មានប្រយោជន៍អ្វីទាំងអស់
ក្រៅពីវាជួយលុបស្រះខ្ញុំ។ រីឯការបែងចែកសំរាម គ្រាន់តែគេរំខានយើងប៉ុណ្ណោះ។”
ឆ្លើយដូច្នេះធ្វើអោយសិស្សផ្សេងទៀតផ្ទុះសំណើចឡើង។
បើទោះបីសិស្សផ្សេងៗសើច
ប៉ុន្តែគេមិនអាចឆ្លើយអ្វីដែរ។ នេះជាហេតុធ្វើអោយ វិសាល ខឹងកាន់តែខ្លាំង។ អ្នកគ្រូបែរមុខទៅ
ធារី មិនទាន់ទាំងចង្អុលផង ធារី ក្រោកឈរឡើងលើកដៃ សំពះអ្នកគ្រូ ដោយឆ្លើយថា “ ច៎ា
អ្នកគ្រូ បើតាមខ្ញុំយល់ សំរាម អាចបែងចែក ជាពីរប្រភេទប៉ុណ្ណោះ គឺប្រភេទសំរាមរលួយ
និងសំរាមស្ងួតឬសំរាមមិនរលួយ។ សំរាមរលួយមានប្រយោជន៍ ព្រោះយើងអាចយកវាមកធ្វើជាជីសារីរាង្គ
មកជំនួយដល់ដំណាំដែលប្រជាជនដាំដុះ។ រីឯសំរាមស្ងួត ត្រូវបែងចែកជាពីរទៀត
គឺសំបកកំប៉ុង ឬដបទឹកសុទ្ធដែលគេអាចយកទៅកែច្នៃបាន ហើយក្រៅពីនេះគឺជាសំរាមស្ងួតដែរតែវាមិនមានប្រយោជន៍ទេ។
ផ្ទុយទៅវិញវាអាចប៉ះពាល់បរិស្ថានយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ ដូចនេះគេត្រូវកប់វាចោលក្នុងរណ្តៅដែលមានជម្រៅជ្រៅទើបមានមានសុវត្ថភាព។នេះជាមូលហេតុដែលសំរាមតម្រូវឲ្យមានការបែងចែក និងមានសារៈសំខាន់ផងដែរ។”
អ្នកគ្រូទះដៃរូចនិយាយ
“ សូមប្អូនទះដៃទាំងអស់គ្នាឡើង អបអរសារទរ ចំលើយដ៏ត្រឹមត្រូវរបស់ ធារី។
ម៉ោង១១.០០ព្រឹក ដល់ម៉ោងចេញទៅផ្ទះល្មម
ស្នូរជួងចុងក្រោយបានឮកងរំពង។ រីឯ កុមារា វិសាលបានខឹង ច្រណែន នឹងធារី
ឡើងហឹងត្រចៀកមិនខុសពីសំឡេងជួង។ នៅក្រៅ អាគារសាលា ក្នុងហ្វូងសិស្ស ជាច្រើនចេញប្រសេចប្រសាចដើរទៅផ្ទះវិញ
វិសាល បានរត់ទៅវាយ ធារី ដោយមិនដឹងខ្លួនធ្វើអោយធារី យំទៀតហើយ។
ថ្ងៃមួយ នៅសាលា វិសាល មិនឃើញមករៀនឡើយ។
មួយថ្ងៃបន្ទាប់មកទើបដឹងដំណឹងថា វិសាលត្រូវបានឪពុកម្តាយបញ្ជូន ទៅមន្ទីរពេទ្យ ព្រោះវាមានឡើងពងៗ នៅលើស្បែក និង រាគយ៉ាងខ្លាំង។
នេះមកពីម្តាយរបស់វា បានទៅបះត្រកួន ដែលដាំក្នុងស្រះក្បែរផ្ទះគាត់មកស្លហូប។ រីឯ
វិសាល តែងតែហែលក្នុងទឹកសំអុយនោះផងដែរ។
នៅឯមន្ទីរពេទ្យកុមារ វិសាល បានធូរស្រាលហើយ។
ប៉ុន្តែនៅមានអាការៈ ស្លេកស្លាំង។ ដៃខាងឆ្វេងរបស់កុមារារូបនេះ
កំពុងព្យូរសារ៉ូមនៅឡើយ។ ម្តាយរបស់វា បានយកកន្សែងដែលជ្រលក់ ទឹករួចពួតយ៉ាងស្ងួតមកជូតលើ
ខ្លួន លើមុខ វិសាលថ្នមៗ ដើម្បីជូយអោយឆាប់ថយកំដៅខ្លួន។ មីង សយ បាននិយាយទៅកាន់កូនថា “ វិសាល
កូនផុតគ្រោះថ្នាក់ហើយ។ ប៉ុន្តែ អ្នកគ្រូពេទ្យបានប្រាប់ម៉ែថា
នេះមកពីកូនងូតទឹកកខ្វក់ និង ញ៉ាំអ្វីមួយមិនចេះលាងដៃ។”
កំពុងដេកលើកគ្រែ បើកភ្នែករឹមៗ វិសាល បានសំលឹងមុខម្តាយ។
“ម៉ែ កូនខុសហើយ។ នេះមកពីកូន មិនចេះស្តាប់ម៉ែនិងមិត្តភក្តិ។
កូនសោកស្តាយណាស់ដែលកូនតែងតែវៃធារី អោយយំ”
ធារីនៅរាល់ពេលដែល វិសាលវាយធ្វើបាប
កុមារីបានតែត្រឹមស្រក់ទឹកភ្នែកប៉ុណ្ណោះ។ មានថ្ងៃមួយនោះ វិសាល បានច្រាន នាងអោយដូល
រួចកញ្ឆក់យកក្រដាសគំនូររបស់នាងទៅបាត់។ កុមារី យំ យ៉ាងខ្លាំងបន្ទាប់មកទើបសំរេច ចិត្តទៅប្តឹងអ្នកគ្រូ។
ប៉ុន្តែថ្ងៃនេះ ក្រោយពីដឹងថា វិសាល ឈឺខ្លាំង កំពុងសំរាកនៅមន្ទឺរពេទ្យ។
នាងមិនមានអារម្មណ៍សាទរក្នុងរឿងនេះទេ។ តែផ្ទុយទៅវិញ នាង មានអារម្មណ៍អាណិត វិសាលណាស់។
ក្រោយពេលអ្នកគ្រូបានប្រាប់ពីព៌តមានអំពីកុមារា វិសាលចប់។ កុមារី ធារី បានបើកសំពាធ
របស់នាង រួចទាញប្រាក់ ១០០០ រៀល ដើរសំដៅទៅអ្នកគ្រូ” អ្នកគ្រូ! ប្រាក់នេះ
ខ្ញុំជូនអ្នកគ្រូទុកជូនដល់មីងសយ និងពូ សា សំរាប់ការចូលរួមចំណែកបន្ថយការចំណាយព្យាបាលដល់វិសាល។”
អ្នកគ្រូរំភើបយ៉ាងខ្លាំងកាលដែលឃើញ ធារី
មានគំនិតផ្តើមយ៉ាងនេះ ហើយសិស្សដទៃទៀតក៏បានធ្វើតាម ធារីដើម្បី ជូយជាកំលាំងចិត្តដល់វិ សាល។
ស្អែកឡើង អ្នកគ្រូបាននាំសិស្សថ្នាក់ទី
៥របស់អ្នកគ្រូទៅលេងផ្ទះ វិ សាល ដើម្បី សួរសុខទុក្ខ។ ព្រោះដឹងថា វិ សាល បានត្រឡប់មកពីមន្ទីរទេព្យគន្ធបុប្ឆាវិញហើយ។ អ្នកគ្រូបានយកប្រាក់សប្បុរសរបស់សិស្សទាំងអស់ទិញផ្លែក្រូច
និងទឹកដោះគោឆៅខ្លះសំរាប់វិសាល។ ” ជំរាប
សួរមីង ជំរាប សួរពួ! តើ វិសាល យ៉ាងម៉េចហើយ។”
-អូហ៍អ្នកគ្រូទេឬ! អើឡើងមកក្មួយៗ! វិ សាល
អ្នកគ្រូនាំមិត្តរួមថ្នាក់ឯងមកលេង។
-វិសាល ដែលកំពុងដេកសំឡឹងផ្ទាំងក្រដាសរូបភាពមួយសន្លឹកលើជញ្ជាំងផ្ទះដែលមិនទាន់ផាត់ព៌ណសព្ទផង បានក្រោកភ្លាមឡើង។” ជំរាបសួរ
អ្នកគ្រូ!” ភ្លាមនោះដែរ ក្នុងចំណោមប្រហែល២០នាក់ វិ សាល
បានងាក់ទៅរកធារី រួចនិយាយភ្លាមថា” ធារី នោះគឺជាផ្ទាំងគំនូររបស់ឯង។
អោយខ្ញុំសុំទោសធារីផង។ ខ្ញុំខុសហើយ។
ទើបតែថ្ងៃនេះទេ ដែលខ្ញុំដឹងថា ធារី និយាយត្រូវគ្រប់យ៉ាង។
ធារី កាលដែលឃើញក្រដាសគំនួររបស់ខ្លួន មិនរហែក
ថែមទាំងនៅល្អស្អាត មានអារម្មណ៍ត្រេកអរណាស់។ រួចឆ្លើយទាំងញញឹមទៅ កាន់ វិ សាលថា “ ផ្ទាំង
គំនូរខ្ញុំ មិនយកវិញទេ។ ខ្ញុំទុកអោយមិត្តបានមើលវាជារៀងរហូត
និងអាលបានជួយប្រាប់តៗគ្នាថា ភូមិយើងមិនត្រូវការយកសំរាមទៅចោលក្នុងស្ទឹងទៀតទេ។
ភូមិ ស្អាត ទឹកស្អាត គឺសុភាពរបស់យើង។
ចាប់ពីពេលនោះមក វិ សាល និងធារី
ក្លាយជាមិត្តល្អនឹងគ្នាជារៀងដរាបមក។ មិត្តល្អចេះជួយគ្នាក្នុងពេលមានអាសន្ន
និងចេះយោគយល់គ្នាទៅវិញទៅមក។
ត្រពាំងរូង ថ្ងៃទី ៦ សីហា ឆ្នាំ២០១២
ដោយ ទី ធាវី
Email: tytheavy@gmail.com
Tel: (855) 89 21 49 11
No comments:
Post a Comment