ជួបព្យុះរន្ធត់មួយក្នុងជីវិត

សំណើចបានលាន់ឭកក្អាក ខ្ញុំក៏ដូចជាសិស្សដទៃក្នុងថ្នាក់ទី៦នៅសាលាកម្រិតសិក្សា ទី២ កណ្តាល​កោះសូទីន បច្ចុប្បន្នឈ្មោះវិទ្យាល័យកោះសូទិន ក្នុងឃុំកោះសូទិនខេត្តកំពង់ចាម ពិតជាទ្រាំមិនបានឡើយ​ នូវសម្លេងខឹង មួម៉ៅ​និយាយឡើងត្រដិតៗ​ជាប់ៗ​គ្នាមិន​ច្បាស់​ពីគ្រូ​អក្សរ​​​សិល្ប៍របស់ខ្ញុំ ។ លោកគ្រូ ហ៊ាត មកពីកោះថ្មី។​ គាត់ កំពុងខឹងយ៉ាងខ្លាំង​ចំពោះ​សិស្សដែលកំពុងឡើង​សូត្រកំណាព្យ​ក្នុងមុខ​វិជ្ជា​របស់​គាត់​ដោយមិនចងចាំនូវមេរៀនសោះ។​ខ្ញុំក៏កំពុងភ័យព្រួយ​ផងដែរលាយឡំក្នុងសំណើចឥតព្រៀងទុកនោះ។ ពោះរបស់របស់ខ្ញុំ​ភើត​ផតៗ​​ ព្រោះប្រហែលជាត្រូវលោកគ្រូរូបនេះនឹងហៅអោយសូត្រ មេច្បាប់ប្រុស ឬច្បាស់ស្រី ឬ​កំណាព្យ​ផ្សេងទៀត។ ក្នុងចំណោមសិស្សប្រហែលជាសិស្ស៤០នាក់ តាមខ្ញុំស្មាន​ស្ថានភាព​ក៏ប្រហាក់ហែលគ្នាដែរ។ សំណើចបានផ្ទុះឡើងជាហូរហែរ ជាហេតុធ្វើអោយ​លោកគ្រូរូបនោះ​មានអារម្មណ៍និងបញ្ចេញកាយវិការខឹង ដោយស្តីបន្ទោសអ្នកដែលកំពុង​ឡើង​សូត្រ​និង​មិន​ចង​ចាំកំណាព្យនោះកាន់តែខ្លាំង។ នៅឯមុខថ្នាក់រៀនរបស់ខ្ញុំឯណោះវិញ ម៉ោងប្រហែល​ជា៤​រសៀល ថ្មើលនេះ ផ្កាម៉ោង១០​ក្នុងសួនមិន​បានរីកស្គុះស្គាយ​ដូចនៅ​ពេល​ថ្ងៃ​ត្រង់​នោះ​ឡើយ​។​ លើកលែងតែផ្កាឈូករ័ត្ន។ មេឃចាប់ផ្តើមងងឺតខុសពីធម្មតា។ ក្នុងថ្នាក់រៀនសិស្សគ្រប់គ្នា​បានសើចមិនដាច់ដោយមិនដឹងខ្លួន។ មួយរំរេចនោះ ភ្លៀងចាប់ផ្តើម​ធ្លាក់​លើដំបូង​អគារ​សាលា​លាន់ឭយ៉ាងខ្លាំងលប់អស់សម្លេងសំណើចរបស់សិស្សនិងសម្លេងខឹងរបស់លោកគ្រូ។ ​សម្លេងសែនរន្ធត់បំផុត ភ្លាមនោះដែរលាន់សូរប្រ៉ាវ ដូចយក្សទំលាក់ជើងលើអគារសាលា​ទាំងកណ្តាលថ្ងៃ។ ​​គ្រប់គ្នាបានផ្អើលជាន់លើគ្នា។ ខ្ញុំលូនចូលក្រោមតុដោយមិនដឹងខ្លួន។ លោកគ្រូរបស់ខ្ញុំបានរត់បុកក្តាខៀនដែលធ្លាក់ពីជញ្ជាំងមកក្រោមយ៉ាងដំណំ។ គាត់បាន​បាត់​វ៉ែនតាដែលកំពុងពាក់បង្រៀនដោយមិនដឺងទីណា។បរិយាកាសទាំងមូលប្រែក្លាយជាយភ័យ​រន្ធត់គ្រប់គ្នា។ សិស្សផ្សេងទៀតបានប្រសេចប្រសាចចេញពីអាគារ៤ផ្សេងទៀត។ យើងក៏​បាន​រត់ចេញភ្លាមនោះដែរទៅកណ្តាលភ្លៀងព្រិលក្រោមសម្លេងផ្លេកបន្ទោលនិងរន្ទះដោយមិនដឹងខ្លួនព្រោះអគាររបស់យើងបានដួលត្រេតស្ទើរដល់ដីទៅហើយ។ ឆ្នាំ១៩៨៦ នោះជា​ឆ្នាំដែល​ខ្ញុំ​បាន​ជួបព្យុះធម្មជាតិភ្លៀងធ្លាក់ព្រិលក្នុងជីវិតសែនរន្ធត់របស់ខ្ញុំ។