រឿងខ្លះវាពិតជាពិបាក់ណាស់ក្នុងការហារស្តីនិយាយប្រាប់អ្នកដទៃដើម្បីអោយដឹងពីរឿងពិតផ្ទាល់ខ្លួន ព្រោះជារឿងអាថ៌កំបាំងពីជីវិត។ប៉ុន្តែបើសិនជាខ្ញុំលាក់វារហូតទៅ វានឹងរសាត់បាត់ទៅតាមស្រមោលនៃជីវិតដែលនឹងអស់សង្ខារនៅថ្ងៃខាងមុខ។ ដោយគិតលើចំនុចនេះ ខ្ញុំត្រូវតែសរសេរបើទោះបីវាមិនសមគួរយ៉ាងណាក៏ដោយចុះ។
តាមពិតខ្ញុំលាក់វាជាយូរមកហើយ គឹលាក់អស់រយៈពេលជាង២០ឆ្នាំរហូតមកដល់ពេលនេះ។ ក្នុងស្រមោលនៃជីវិតខ្ញុំរហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ននៅពេលដែលខ្ញុំនឹកឃើញរឿងវាគឺខ្ញុំគ្រាន់ហូសចិត្តតែប៉ុណ្ណោះ។គីថា
មានថ្ងៃមួយនោះ ក្នុងវ័យ១៧ឆ្នាំរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំនៅជាក្មេងនៅឡើយ។ ខ្ញុំបានទៅរៀននៅអនុវិទ្យាល័យហើយ។ នៅពេលល្ងាចនាខែទឹកសម្រក់ ខ្ញុំកំពុងជួយម្តាយរបស់ខ្ញុំកាប់គាស់ដីធ្វើថ្លាលបណ្តុះកូនថ្នាំ។ ភ្លាមនោះខ្ញុំបានត្រូវគេប្រាប់ថា
នៅល្ងាចនេះ ខ្ញុំត្រូវឌុបព្រះចៅអធិការវត្តដោយកង់ដើម្បីជួនព្រះអង្គទៅទេសនានៅកោះគល់។ កោះគល់ជាឈ្មោះភូមិមួយនៅឆ្ងាយពីភូមិរបស់ខ្ញុំ។
នៅគ្រានោះ យើងត្រូវជិះកង់យ៉ាងយូរហើយត្រូវឆ្លងទូកទៅត្រើយកោះប្រាក់រួចក៏បន្តដំណើរទើបត្រូវឆ្លងព្រែកមួយទៀតទំរាំទៅដល់ផ្ទះបុណ្យ។ បុណ្យនោះគឺជាបុណ្យសព៧ថ្ងៃ។
ក្នុងពេលរាត្រីស្របពេលព្រះអង្គកំពុងទេសនានិទានរឿងទាំងឡាយដែលទាក់ទងនឹងរឿងបុណ្យ ខ្ញុំក៏បានត្រូវម្ចាស់បុណ្យហៅអោយទៅហូបបបរសាច់ជ្រូកក្នុងនាមជាកូនសិស្សលោក។ វាហាក់បីដូចជាមិនដឹងយ៉ាងណាទេ បរបរនឹងខ្ញុំហាក់មិនសូវចូលចិត្តប៉ុន្មានឡើយ។ខ្ញុំកម្រហូបបានច្រើនឡើយ។ខ្ញុំអាចហូបទៅបានលុះណាតែមានស្កនិងទឹកត្រីរួមមានចំណិតក្រូចឆ្មាថែមគ្រឿងផ្សំ។ប៉ុន្តែយប់នោះខ្ញុំពិតជាហូបមិនបានឡើយទោះជាគេដាក់សណ្តែកបណ្តុះនិងទឹកត្រីអោយក៏ដោយ។នៅម៉ោងប្រហែលជា១១យប់ជិតពាក់កណ្តាលអធ្រាត្រធ៌មទេសនាត្រូវបានបញ្ចប់។មេឃខ្មៅងងឹតបានចាប់ផងដែរពាសទៅដោយពពកខ្មៅដែលមុននេះមានផ្កាយនឹងព្រះចន្ទ្រកំពុងរះពាស់ពេញលើផ្ទៃអាកាស។ខ្យល់ព្យុះចាប់ផ្តើមបោកបក់។យើងពិតជាមិនអាចត្រឡប់មកវត្តវិញបានឡើយ។យប់នោះខ្ញុំនិងព្រះចៅអធិការដែលល្បីខាងទេសនាដែលអ្នកគ្រប់គ្នាតែងគោរពប្រដិបត្តិត្រូវម្ចាស់បុណ្យរៀបចំអោយស្នាក់នៅមួយយប់ក្នុងវត្តកោះគល់។ដោយនៅវ័យក្មេងពេកមិនសូវគិតអ្វីច្រើន និងដោយយប់ជ្រៅផង
គ្រាន់តែប្រាសខ្នងដល់កន្ទេលភ្លាម ខ្ញុំបានដេកដូចខ្មោចងាប់។ នៅម៉ោងប្រហែលមូយរំលងអធ្រាត្រ
ផ្លេកបន្ទោល ភ្លៀងផ្គ និងរន្ទះនៅតែបន្ត តែទោះជាយ៉ាងនេះក៏ដោយ វាពុំបានធ្វើអោយខ្ញុំមិនចាប់អារម្មណ៍ឬរំញោចភ្ញាក់ដាស់រំខានអោយដឹងខ្លួនដោយសម្លេងរន្ទះនោះឡើយ។
យប់នោះមេឃកាន់តែត្រជាក់។ ក្នុងដំណេកដ៏លុងលក់របស់ខ្ញុំមានសុបិន្តនិមិត្តមួយបានកើតឡើង។
អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំស្រៀវស្រើបណាស់។ វា កើតឡើងដោយខ្ញុំមិនធ្លាប់ជួបសោះនៅគ្រានោះក្នុងជិវិតយុវវ័យរបស់ខ្ញុំ។ មុននឹងខ្ញុំពិព៌ណនាពីសុបិន្តទី១ក្នុងភាពជាយុវវ័យដំបូងរបស់ខ្ញុំនេះ សូមអោយខ្ញុំបានជម្រាបអ្នកថា
ក្នុងនេះវ័យ១៧ឆ្នាំនេះ គ្មានអ្នកណាម្នាក់បានប្រាប់ខ្ញុំថាខ្ញុំពេញកំលោះនឹងមានរូបកាយប្រែប្រួលនោះឡើយ។ គឺខ្ញុំគ្រាន់តែឆ្ងល់ខ្លួនឯងពីមួយទៅមួយថ្ងៃហើយតែងតែឈ្ងោកមើលក្រោមនៅពេលស្ងាត់ៗគ្មានមនុស្សនៅក្បែរដោយសម្លឹងមើលគល់ដងកុងត្រូរបស់ខ្ញុំមិនដឹងជាមានស្មៅអ្វីមកដោះរ៉ុយៗដូចជារោមត្រឡាចនោះឡើយ។
រីឯដំបងព្រះឥសូររបស់ខ្ញុំចេះរឹកមាឌជារឿយៗក្នុងអារម្មណ៍ត្រេកត្រអាលជាទីបំផុត។ តើលោកអ្នកដឹងទេនៅក្នុងសុបិន្តរបស់ខ្ញុំនោះគឺខ្ញុំប្រៀបដូចជានាគរាជមានសំណាងកំពុងបានហែលទឹកលេងប្រលោមប្រលែងជាមួយទេពធិតាមួយដួងដ៏ស្រស់ស្អាតកំពុងស្លៀកពាក់ដោយស្ពៃស្តើងនិងទន់ល្មើយធ្វើអោយអារម្មណ៍ដ៏ត្រេកត្រអាលរបស់ខ្ញុំមិនអាចអត់ទ្រាំបាននឹងការត្រដុសនិងយោលទៅយោលមកនៃដំបងសិល្ប៍របស់ខ្ញុំក្នុងល្អាងជ្រោះរបស់ទេពធិតានោះបានឡើយ។កំលាំងមហិរិទ្ធិរបស់នាគខ្ញុំបានខំប្រឺងព្រោសពិសបានយ៉ាងឆ្ងាយដោយសម្លេងគ្រហឹមមិនធ្លាប់មាន។ ភ្លាមនោះសម្លេងរន្ទះយប់នោះបានបាញ់គំរាមនឹងសម្លេងគ្រហឹមរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំភ្ងាក់ព្រើតស្ទើរដាច់ខ្យល់ដោយឆ្ងល់ក្នុងខោរបស់ខ្ញុំសើមទៅដោយទឹករំអិល។ខ្ញុំក៏រំកិលដៃរបស់ខ្ញុំភ្លាមៗសំដៅទៅកន្លែងនោះ។ពុទ្ធោអើយ! ខ្ញុំភ្ងាក់ព្រើតទាំងរស់ ព្រោះប៉ះនឹងដៃយ៉ាងធំពេញដោយម្រាមទាំង៥កំពុងក្តោបលឹង្គរបស់ខ្ញុំដែលមុននេះដៃនេះបានត្រដុសចុះឡើងញាប់រន្ធើនលើដងកុងត្រូលរបស់ខ្ញុំនោះគឺដៃព្រះចៅធិការរបស់ខ្ញុំ។រឿងនេះខ្ញុំបានលាក់ទុកជាង២០ឆ្នាំមកហើយក្នុងជីវិតខ្ញុំ។
No comments:
Post a Comment