អើអាសុទ្ធវីមកទៅវិហារ! នេះជាសំឡេងយាយឡេ។ យាយសុភាមិត្តរបស់ខ្ញុំក្នុងខណៈគាត់និងសុភាដើរសំដៅមកផ្ទះរបស់ខ្ញុំ។
ខណៈនោះ ខ្ញុំត្រូវបានម្តាយ
និងយាយរបស់ខ្ញុំជំរុញអោយចូលវិហារផងដែរ។ ជាមួយនឹងទឹកមួយផ្ទិល
ដែលអប់ដោយក្លិនកំពុងអណ្តែលដោយផ្កាម្លិះ យើងទាំងអស់គ្នាបានទៅកាន់វិហារទាំងព្រលឹមអុល។
ឆ្នាំ១៩៨៩ ព្រិត្តិការណ៍នេះ ខ្ញុំមិនបានចាំ ច្បាស់ថាខែណាអោយពិតប្រាកដទេ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំចាំយ៉ាងច្បាស់ថាវាគឺជាថ្ងៃមុនការប្រលងឌីប្លូមរបស់យើងមកមកដល់ពីព្រោះខ្ញុំនិងសុភានឹងត្រូវចូលរួមប្រលងនៅមណ្ឌលប្រលងវិទ្យាល័យជីហែនៅពេលខាងមុខ។
ធូបបីសរសៃក្នុងដៃអុចលើកប្រណមសំពះបីដងនៅមុខព្រះភក្រ្តព្រះអង្គវត្តចុងកោះសូទិន។ យាយសុភាបានណែនាំខ្ញុំនិងសុភាដើម្បីអោយ បួងសួងក្នុងចិត្ត។ ខ្ញុំ
មិនដឹងថាសុភាបួងសួងយ៉ាងណាទេ ឬ ប្រហែលជាត្រូវបួងសួងអោយប្រលងជាប់ កុំអោយភិតភ័យក្នុងពេលប្រលងហើយមើលទៅព្រោះតាមធម្មតាទាំងខ្ញុំទាំងគេ ទោះបីជាមាន សមត្ថភាពយ៉ាងណាក៏ដោយក៏យើងជៀសមិនរួចពីការភ័យតក់ស្លុតឡើយ។ សួមជំរាបថា ខ្ញុំ
និងសុភា យើងទាំងពីរនាក់គឺជាសិស្សឆ្នើមផ្នែកគណិតវិទ្យាប្រចាំអនុវិទ្យាល័យកំរិតសិក្សាទី២ កណ្តាលកោះសូទិន
នៅក្នុងឃុំកោះសូទិនរបស់យើងនៅឆ្នាំនោះ(១៩៨៩)។ យើងទាំងពីរនាក់ ធ្លាប់បានចូលរួមប្រកួតប្រជែងជាសិស្សឆ្នើមជាមួយសិស្សឆ្នើមដទៃទៀតមកពីសាលាជាច្រើននៅទូទាំងស្រុកកោះសូទិនជាមួយគ្នា។ ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងនេះក៏ដោយការបួងសួងពេលនេះ សំរាប់យាយសុភានិងគ្រួសាររបស់ខ្ញុំមានជំនឿណាស់។ ស្ថិតនៅត្រង់ចំនុចនេះ ខ្ញុំនៅ ចាំបានថាគ្រានោះយាយរបស់ខ្ញុំគឺជាអង្គម្នាក់យ៉ាងសំខាន់ក្នុងការអញ្ជើញបារមីព្រះវត្តនេះ តែងតែមកសន្ថិត។ ជាពិសេសនៅពេលដែលគ្រួសាររបស់សុភារួមមានអ៊ីស៊ីណាតម្តាយចិញ្ចឹម របស់សុភាឬយាយឡេជីដូនសុភាជាដើមតែងមករកយាយខ្ញុំអោយជួយមើលនិងដោះទុក្ខធុរៈពេលមានសមាជិកឈឺស្កាត់ឬបាត់គោជាដើម។ ទាក់ទងនិងជំនឿនេះ វាគួរអោយអស់សំណើចបន្តិចសំរាប់ខ្ញុំព្រោះថារូបខ្ញុំនេះឯងពុំមានជំនឿទាល់តែសោះចំពោះរឿងនេះ។តែវាជារឿងពិតមួយដែលកើតឡើងចំពោះគ្រួសារខ្ញុំ។
ខ្ញុំបានដឹងតាមការនិទានរបស់ម្តាយខ្ញុំថាមូលហេតុដែលពួកគាត់មានជំនឿយ៉ាងខ្លាំងនោះ
គឺដោយសារ កាលនោះចុងទស្សវត្តឆ្នាំ១៩៦០
ឪពុករបស់ខ្ញុំគឺជាងកាត់សក់ម្នាក់។ គាត់មានតូបកាត់សក់មួយនៅក្បាលកោះសូទិនជាទី ស្ថានកន្លែងកំណើតរបស់គាត់។ ក្នុងជីវិតយុវវ័យរបស់គាត់
គឺគាត់បានបួសរៀនជានេនមួយអង្គនៅវត្តក្បាលកោះសូទិន។ ប៉ុន្តែក្រោយពីលាចាកសិក្ខាបទជាគ្រហស្បគាត់ក៏មានគ្រួសារ
គឺរៀបការជាមួយម្តាយរបស់ខ្ញុំដែលមានកំណើតនៅចុងកោះសូទិនចំងាយពីគ្នាប្រហែល៤ទៅ៥គីឡូម៉ែត្រ។ ថ្ងៃមួយនៅចុងកោះសូទិនឯផ្ទះរបស់ខ្ញុំ គាត់ក៏បានចូលទៅលេងវត្តរបស់ខ្ញុំគីវត្តធម្មយុទ្ធនៅក្បែរនោះ។
ដោយជីវភាពគ្រួសារការថ្មីថ្មោងរបស់គ្រួសារខ្ញុំពុំសូវធូរធារដូចគេ។ ម៉្យាងវិញទៀតដោយល្បីថាវត្តនេះមានបារមីវត្តសាកសិទ្ធផងនោះ ឪពុករបស់ខ្ញុំក៏បានបួងសួងក្នុងចិត្តនិងអង្វរព្រះអង្គនៅទីនោះដែលមានន័យថា
“សូមអោយព្រះអង្គជួយកូនចៅផងព្រោះត្បិតអីកួនចៅក្រណាស់គ្មានដើមទន់រកស៊ីនឹងគេទេ។
ដូចនេះសូមព្រះអង្គមេត្តាធ្វើយ៉ាងណាជួយមកពន្យល់សប្តិប្រាប់លេខឆ្នោតជាតិមួយលេខមក
ដើម្បីខ្ញុំព្រះកុរណានឹងអាលមានធូរធារដូចគេ។ បើសិនជាព្រះអង្គប្រាប់លេខឆ្នោតមែននោះខ្ញុំព្រះករុណាជាកូនចៅនឹងមិនភ្លេចគុណព្រះអង្គឡើយ។
ខ្ញុំព្រះករុណានឹងថ្វាយជាដង្វាយសន្ថ័រដូងដល់ព្រះអង្គជាមិនខាន។ ”ថារួចឪពុករបស់ខ្ញុំក៏ត្រឡប់ទៅក្បាលកោះសូទិនវិញដូចសព្វមួយដងដើម្បីប្រកបរបបកាត់សក់ជាធម្មតា។ កំពុងកាត់សក់អោយគេ។
ឃើញនឹងភ្នែកស្រស់ៗ វាមិនមែនជាការយល់សប្តិទាល់តែសោះ ក៏ស្រាប់តែមានបុរសម្នាក់
ដើរចូលមកតូបរបស់គាត់ រួមពោលពាក្យថា”អេកអាពួកម៉ាក់។ឯងភ្លេចអញទេដឹង។យើងធ្លាប់បួសរៀននៅវត្តជាមួយគ្នានោះអី។
”ថារួចបុរសនោះក៏បបួលឪពុករបស់ខ្ញុំទៅចាក់ឆ្នោត។ជាចៃដន្យបំផុតគ្រានោះឪពុករបស់ខ្ញុំមិនបានទៅចាក់ឆ្នោតជាតិជាមួយបុរសនោះទេព្រោះគាត់កំពុងរវល់កាត់សក់អោយអ្នកដទៃ។
ដូចនេះគាត់ក៏បានតបប្រាប់ទៅមិត្តរបស់គាត់ដែលហាក់បីដូចជាស្គាល់គ្នាច្បាស់នោះថា”អើ អាពួកម៉ាក់
បើឯងច្បាស់ណាស់នូវលេខឆ្នោតដែលឯងបានប្រាប់អញនោះ ឯងកុំភ្លេចចាក់អោយអញផង។ គ្នាមិនបានទៅជាមួយឯងនោះទេ។
នេះលុយ!” តើលោកអ្នកគួរជឿទេនៅរឿងនេះ? នេះសូម្បីតែឪពុករបស់ខ្ញុំខ្លួនឯងពីមុនក៏មិនជឿដែរ។
ពីហេតុការណ៍នេះ ជាការពិតណាស់
ឪពុករបស់ខ្ញុំក៏បានត្រូវលេខឆ្នោតជាតិនោះមែន។ គាត់ចាប់មានលុយនិងមានអ្វីៗទាំងអស់ដែលអាចមានដើមទុនចាប់ផ្តើមរកស៊ីធំដុំនឹងគេ។
ឆ្នាំ១៩៧០សម័យសាធារណៈរដ្ឋ គ្រប់គ្រងអំណាចដោយសេនាប្រមុខលន់ណុល ឪពុករបស់ខ្ញុំ និងគ្រួសារទាំងមូលរបស់ខ្ញុំ
បានចាក់ចេញពីស្រុកកំណើតកោះសូទិនក្នុងទឹកដីខេត្តកំពង់ចាមហើយបានមករស់នៅប្រកបការងាររកស៊ីនៅផ្សារស្នូលស្រុកស្នូលខេត្តក្រចេះ។ ពួកគាត់បានចាកចេញពីស្រុកកំណើតដោយមិនគិតពីអ្វីទាំងអស់។
លុយកាក់ដែលបានមកពីត្រូវឆ្នោតជាតិយ៉ាងច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់។ក្រៅពីការទិញម៉ូតូអាយ៉ៅមាហាជិះ គ្រួសារខ្ញុំបានសង់ផ្ទះថ្មធំដែលមានពីរល្វែងនៅម្តុំផ្សារស្នួលតាមផ្លូវចុះទៅជ្រោះយាយគី។ ឪពុករបស់ខ្ញុំបានបើកហាងកាត់សក់មួយយ៉ាងធំដែលមានកូនជាងជាច្រើននាក់នៅនឹងអាគារនោះផងដែរ។
មួយពព្រិចភ្នែកប៉ុណ្ណោះ ក្រោយពីហាងកាត់សក់បើកមិនបានបីខែផង ក៏ស្រាប់តែឪពុករបស់ខ្ញុំចាប់ឈឺជាទំងន់រហូតដល់ដេករកចាំសេចក្តីស្លាប់នៅនឹងកន្ទេល។ ជារៀងរាល់ពេលល្ងាច ចាស់ៗបានត្រៀបត្រារួចជាស្រេចដើម្បីសូត្រធម៌កំដររង់ចាំសេចក្តីស្លាប់របស់ឪពុកខ្ញុំ។ត្រង់ចំនុចនេះម្តាយរបស់ខ្ញុំបាននិទានបន្តថា គ្រានោះទោះជាម្តាយក៏ដូចជាគ្រួសារទាំងមូលរបស់ខ្ញុំបានខ្នះខ្នែងព្យាបាលឬរកគ្រូម៉គន់គួរយ៉ាងណាក៏ដោយក៏ជម្ងឺរបស់ខ្ញុំមិនថមថយឡើយ។
បានតែត្រឹមធ្វើតាមដោយសែនព្រេនតាមពាក្យគ្រូទាយខ្លះថាខុសគ្រូបាធ្យាខាងម្តាយ និងខ្លះនិយាយថាខុសបាធ្យាខាងឪពុកប៉ុណ្ណោះ។
វាមិនគួរអោយជឿទាល់តែសោះ។ ម្តាយរបស់ខ្ញុំនិយាយថា នៅល្ងាចមួយនោះ ស្ថិតនៅក្នុងហ្វូងចាស់ៗដែលកំពុងសូត្រធ៌ម។យាយផាត
យាយរបស់ខ្ញុំ ក៏ស្រាប់តែបញ្ចេញអាប្បកិរិយាចំឡែកដោយគ្រញ៉ែងខ្លួនស្រែកទ្រហោយំឡើង។ ទាំងជើងកំពុងកើតពឹសយាយរបស់ខ្ញុំសូម្បីខ្លួនគាត់ក៏មិនដឹងពីខ្លួនឯងដែរ នោះគឺបារមីវត្តចុងកោះសូទិនមកសន្តិតដោយស្រែកសំលុតតែពាក្យថា
”អញត្រូវយករូបនេះៗ” ឭហើយចាសៗក៏ចូលមកជិតហើយបានសួរនាំទើបក្រោយមកក៏បានដឹងថាជាបារមីព្រះ។
ក្រោយពីបានដឹងរឿងពីអ្វីដែលបារមីព្រះខឹងសម្បានិងច្រឡោតខឺងចង់ផ្តាច់ជីវិតរបស់ឪពុកខ្ញុំនោះម្តាយក៏របស់ខ្ញុំក៏ខំប្រឺងអង្វរទោះជាព្រះត្រូវការសំណែនលើសពីពាក្យសន្យាក៏សុខចិត្តដែរ។ វាជារឿងពិតសំរាប់ជីវិតគ្រួសារខ្ញុំ។ ក្រោយពីយល់ព្រមនូវការចងបានរបស់បារមីព្រះអោយម្តាយរបស់ខ្ញុំ ប្រគុំភ្លេងពិណ្យពាធ
និងដង្វាយជាច្រើននោះ ឪពុករបស់ខ្ញុំក៏ក្រោកអង្គុយបាននិងជាសះស្បើយពីពេលនោះមក។ សូមជំរាប់ថាតាយាយរបស់ខ្ញុំគ្រានោះគាត់ជាដើររកស៊ីត្រាចចរជាមួយយាយឡេ យាយសុភាដូចជាលក់ហូលផាមូងនៅតាមស្រុកស្នូលមានត្រពាំងស្រែជាដើម។
ពេលនោះបារមីព្រះគម្រាមអោយពួកគាត់មករស់នៅស្រុកវិញចាប់តាំងពីពេលនោះមក។ ឯយាយរបស់ខ្ញុំក៏ក្លាយជាអង្គរូបសន្ថិតពេលនោះ។
ឯយាយសុភាក៏គាត់ជឿពីពេលនោះដែរ។ ប៉ុន្តែយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងពេលលើកដៃប្រណុំជាមួយសុភានៅនឹងមុខព្រះក្នុងវិហារ។ ខ្ញុំបែរជានិយាយក្នុងចិត្តថា”សូមព្រះអង្គមិនចាំបាច់អោយខ្ញុំប្រលងជាប់ទេ។ខ្ញុំដឹងថាទោះខ្ញុំជាសិស្សពូកែម្នាក់ក៏ខ្ញុំប្រាកដក្នុងចិត្តថាមិនបានជាប់ទៅរៀនដូចគេឡើយ។
ព្រោះថាគ្រួសារខ្ញុំក្រណាស់ហើយបើសិនជាខ្ញុំធ្លាក់ខ្ញុំនឹងអាលបានទៅរៀនបំពេញពេលយប់នៅភ្នំពេញ។
”គ្រានោះខ្ញុំនឹកចង់ស្គាល់តែភ្នំពេញប៉ុណ្ណោះ។ ព្រោះខ្ញុំមានបងប្រុសម្នាក់នៅទីនោះគឺបង ទីសិរីវុធ។ សំរាប់ខ្ញុំជំនឿព្រះគឺជាជំនឿចិត្តរបស់ខ្ញុំ។
No comments:
Post a Comment