ឆ្នាំ១៩៨៩......
នៅលើស៊ីក្លូកញ្ចាស់មួយ ខ្ញុំនិងឪពុកខ្ញុំ បានដឹកដោយបុរសចំណាស់ម្នាក់ដែលមានអាយុប្រហែលជា៤០ឆ្នាំ,បានធាក់គើមៗចេញពីកំពង់ផែកាណូតផ្សារចាស់ឆ្លងកាត់វិថីជាច្រើន
និងបត់បែនជាច្រើនអន្លើ។កាលនោះខ្ញុំបានឧប្បត្តិក្នុងអារម្មណ៍ផ្ទាល់របស់ខ្ញុំថាភ្នំពេញគឺជាពិភពថ្មីនិងជាស្ថានសួគ៌ាបុរីនៃចក្ខុរបស់ខ្ញុំ។ប្រហែលកន្លះម៉ោងប៉ុណ្ណោះស៊ីក្លូនោះបានមកដល់ផ្លូវផ្សារតាប៉ាង។ភ្នែកខ្ញុំនៅតែក្រឡេកក្រឡាបនៅឡើយម្តងមើលទៅអគារផ្ទះល្វែងដែលខ្ពស់ៗមានសណ្ឋានខុសពីផ្ទះជនបទ,
ម្តងមើលទៅអ្នកធ្វើដំណើរតាមផ្លូវដែលមើលទៅពួកគេស្លៀកពាក់មិនដូចជាមនុស្សស្រុកស្រែឬចំការឡើយ។ ឪពុករបស់ខ្ញុំបានស្រែកប្រាប់ពួស៊ីក្លូថា ប្អូនឈប់នៅមុខរោងពុម្ភឧស្សាកម្មនេះហើយ។
តាមផ្លូវចូលឌឺងហែមច្រកផ្លូវក្រោមល្វែងផ្ទះមួយ ខ្ញុំបាននាំដោយឪពុកខ្ញុំដល់ផ្ទះមួយក្រោយរោងពុម្ភនោះ។
ជំរាបសួរ ចឹក! ជំរាបសួរសឹម! នេះជាពាក្យដែលឪពុកខ្ញុំបានណែនាំខ្ញុំ។
ចឹកគឺជាពាក្យទម្លាប់ ដែលចាត់ទុកថាជាខ្មែរស្រឡាយចិនដែលអ្នកស្រុកខ្ញុំធ្លាប់ប្រើដោយមានន័យថាពូព្រោះគាត់ជាប្អូនជីដូនមួយរបស់ឪពុកខ្ញុំ។ រីឯសឹមក៏ជាពាក្យចិនអ្នកស្រុកទន្លេផងដែរដែលសំដៅលើប្រពន្ធរបស់ចឹកខ្ញុំ។
ប្រិយមិត្តអ្នកអានជាទីមេត្រី ក្រោយថ្ងៃឪពុករបស់ខ្ញុំត្រឡប់ទៅស្រុកវិញ នោះជីវិតខ្ញុំនេះឯង បានផ្ងើរវាសនាស្នាក់អាស្រ័យដើម្បីនៅរៀនសូត្រដោយម្ចាស់ផ្ទះនេះ។ កាលនោះឪពុករបស់ខ្ញុំបានយល់ព្រមជួយឧបត្ថមអង្ករមួយបាវក្នុងរយៈពេល៣ខែ។ បងប្រុសខ្ញុំឈ្មោះទី សិរីវុធ ក៏រស់នៅទីនេះដែរ។
គាត់មក៣ឆ្នាំមុខនេះ។
ចាប់តាំងពីបានបញ្ចូលជាសមាជិកថ្មីក្នុងផ្ទះនេះវាហាក់បីដូចជាមានសំណាងណាស់សំរាប់បងប្រុសខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំវិញបែរជាសែនឯកោជាទីបំផុត
ព្រោះថា បងប្រុសខ្ញុំ ពុំដែលឃើញមានវត្តមាននៅក្នុងផ្ទះនេះបានយូរទេនៅពេលថ្ងៃក្រៅតែនៅពេលយប់ចូលផ្ទះសំរាក់។ គាត់មានមិត្តភក្តិប្រុសស្រីជាច្រើននាក់រាប់ទាំងមិត្តរៀនជាមួយនិងទាំងមិត្តភក្តិអ្នកជិតខាង។ ខ្ញុំនៅចាំបានថា
អាល័យគឺជាសង្សាររបស់គាត់នៅគ្រានោះ។ រីឯសម្ឆស្សជាក្មួយចិកខ្ញុំ នាងជាសង្សារបស់សីហាជាមិត្តរបស់បងខ្ញុំ។ សុឃឿនមិត្តរបស់បងខ្ញុំផងដែរគឺជាសង្សាររបស់រស្មី។ ទាំងបីគូរនេះពួកគេមានជម្រកសំចតនៅពេលថ្ងៃក្រៅពីរៀន។ បងប្រុសរបស់ខ្ញុំមានសេរីភាពចាប់តាំងពីខ្ញុំបានចូលផ្ទះនេះ។ គាត់មិនដែលខ្វល់ខ្វាយពីសុខទុក្ខរបស់ខ្ញុំឡើយសូម្បីតែឌុបទៅរៀននៅសាលាបំពេញវិជ្ជាពេលយប់នៅសាលាទូលទំពូងគឺគាត់ជូនតែម្តងគត់សំរាប់ថ្ងៃចូលរៀនដំបូងនៅសាលានោះ។ ដឹងទេថា ខ្ញុំនៅក្នុងផ្ទះនេះ
ម្ចាស់ផ្ទះតម្រូវអោយខ្ញុំធ្វើអ្វីខ្លះ? វាហាក់បីដូចជាបន្ទុកធ្ងន់ពេកហើយសំរាប់ខ្ញុំ។ គឺថាខ្ញុំត្រូវងើបពីគេងនៅម៉ោងបួនទៀបភ្លឺដើម្បីជួយកិច្ចការដេរអាវរយដែលគេបានទទួលយកមកធ្វើដើម្បីប្រាក់កម្រៃ។ ខ្ញុំមានភារៈជួយចោះរន្ធអាវទាំងនោះដើម្បីអោយសមាជិកផ្ទះនេះស្រេះរន្ធឡេវ។ បន្ទាប់ពីនេះ នៅព្រលឹមស្រាងៗ ខ្ញុំត្រូវជូតផ្ទះរួចទើបជូនកូនស្រីម្ចាស់ផ្ទះ
ទៅរៀន នៅសាលាដូនពេញ។ សូមជម្រាបថាចឹកនិងសឹមខ្ញុំមានកូនបីនាក់
ប្រុសម្នាក់ឈ្មោះអាស្រស់ និងពីរនាក់ទៀត គឺស្រីលក្ខ និងស្រីតុល។ ទាំងពីរនាក់នេះ ខ្ញុំបានជូនទៅរៀនស្ទើររាល់ថ្ងៃ។ ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងនេះស្រីលក្ខជាក្មេងស្រីកាចឆ្នាស់ណាស់ដែលខ្ញុំតែងតែទទួលភាពមិនសរម្យពីនាង។ ឧទាហរណ៍ថា ពេលខ្លះ ខ្ញុំខំជូតឥតនៅផ្ទះយ៉ាងស្អាត ប៉ុន្តែនៅមាន លក្ខណៈសើមនៅឡើយគឺនាងតែងតែដើរកាត់ធ្វើអោយប្រឡាក់ដោយមិនអាណិតអាសូរខ្ញុំឡើយ។ ថ្វីត្បិតតែនាងហៅខ្ញុំថាបងៗក៏ពិតមែន តែខ្ញុំត្រូវបាននាង ក៏ដូចជាសមាជិកដទៃទៀតជេរដៀល និងសើចចំអកជារឿយៗ។ ពុទ្ធោ! ការនៅផ្ទះគេហេតុអ្វីក៏ពិបាកម្លេះ! ខ្ញុំពុំដែលបានហូបបាយឆ្អែតទេ។ ឬមួយក៏ខ្ញុំធ្លាប់ជាក្មេងវត្តនៅស្រុកហូបបានច្រើនទេដឹង? នៅផ្ទះនេះតាមទម្លាប់របស់គេ
គឺគេហាមខ្ញុំដួសបាយដាក់ចានច្រើនៗ។ ខ្ញុំតែងតែភ្លេចត្រចៀកនូវការណែនាំ ក៏ត្រូវបានគេជេរថា”អាអ្នកស្រែ!”។ ខ្ញុំឃ្លានបាយណាស់!នៅថ្ងៃមួយ ខ្ញុំដាច់ចិត្តលួចហូបបាយកកនៅពេលព្រឹកក្នុងខណៈសឹមរបស់ខ្ញុំទៅផ្សារ និងចឹកខ្ញុំទៅធ្វើនៅរោងពុម្ភនៅក្បែរនោះ។
សូមបញ្ជាក់ថា ផ្ទះនេះ គេហាមខ្ញុំមិនអោយហូបបាយកកទេ ព្រោះទុកដាក់ចូលកំដៅជាមួយបាយក្តៅទុកហូបថ្ងៃត្រង់បន្តទៀត។ ខ្ញុំគឺជាអ្នកដាំបាយនេះឯង។ វាពិបាកណាស់ខ្ញុំធ្លាប់តែហូបបាយស្រាប់ជាក្មេងវត្ត។
តែមកជ្រកក្រោមម្លប់ផ្ទះគេ ខ្ញុំជាអ្នកដាំបាយទៅវិញ។ អ្វីដែលពិបាកជាងនេះទៅទៀត គឺចិករបស់ខ្ញុំ ចង់បានអោយខ្ញុំដាំបាយរឹង។ តែសឹមវិញចង់បានបាយជ្រាយ។ នៅថ្ងៃដំបូង ខ្ញុំមិនចេះទេ
សូម្បីតែបង្កាត់ភ្លើងនឹងធ្យូង។ ខ្ញុំបានដាំបាយខ្លោចនៅគ្រានេះ។ និយាយអំពីបាយកកដែលខ្ញុំបានលួចហូបវិញ។ នៅម៉ោងប្រហែល៩ព្រឹក ខ្ញុំឃ្លានណាស់
ខ្ញុំដាច់ចិត្តហើយនៅគ្រានេះ បើពុំនោះទេខ្ញុំនឹងវិលមុខដួលនៅថ្ងៃណាមួយ។ ខ្ញុំគិតក្នុងចិត្តដូច្នេះព្រោះខ្ញុំនៅមានការងារធ្វើច្រើនទៀតដូចជាបោកខោអោយគេ និងដងទឹកដាក់អាងជាដើមក៏សម្រេចចិត្តទាំងភ័យញ័រ។ ដោយអារម្មណ៍ភ័យរន្ធខ្ញុំបានធ្វើអោយដបទឹកត្រឺដែលខ្ញុំមានបំណងយកទឹកត្រីនេះមកស្រូបជាមួយខ្លាញ់ហូប។ វាក៏របូតដបពីដៃខ្ញុំធ្លាក់បែកមួយរំពេច។ មូលហេតុដែលខ្ញុំភ័យខ្លាំងរហូតដល់បែកដបទឹកត្រីនេះ ព្រោះថាក្នុងផ្ទះមានសមាជិកច្រើនណាស់ក្រៅពីគ្រួសារចិកនឹងសឹមខ្ញុំនេះ។ វានៅមានគ្រួសារម្តាយសម្ឆស្សដែលខ្ញុំបានរៀបរាប់ខាងលើនេះ។ គាត់មានកូនបីនាក់ទៀតគឺសម្ឆស្ស.អាណាក់.និងរតនារួមទាំងម្តាយក្មេករបស់ចិកខ្ញុំម្នាក់ទៀត។ គ្រួសារនេះស្មុគស្មាញណាស់ គេគឺជាអ្នកមកពីខេត្តស្វាយរៀង។ ដឹងថាទេថាអ្នកស្វាយរៀងមួយចំនួនគឺជាមនុស្សកំណាញ់ណាស់។ សូម្បីតែវាលអង្ករក៏កៀសនឹងដៃស្មើរមាត់កំប៉ុងឬសុខចិត្តទុកអង្ករមួយកំប៉ុងក្នុងបាតខាបមិនអោយអស់ឡើយហើយទៅរកខ្ចីអង្ករគេមកដាំបាយ។ ខ្ញុំរស់ផ្ទះនេះខ្ញុំបានតែមួយឆ្នាំគត់ ខ្ញុំចេះតាំងពីអុំអង្ករឡើងទៅ។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ
ខ្ញុំត្រូវធ្វើការដូចទាសករគេ។ ជួនបានទៅរៀនជួនទៅមិនទាន់គេ ព្រោះបាយល្ងាចមិនទាន់ឆ្អិនល្អ។
រាល់មេឃស្រទុំ ឬមេឃងងឹតរកភ្លៀងខ្ញុំមានអារម្មណ៍នឹកស្រុកណាស់។ ខ្ញុំដេកហូរទឹកភ្នែកស្ទើររាល់យប់។ ខ្ញុំនឹកឃើញពេលត្រឡប់មកពីរៀនវិញពេលខ្លះមានតែបន្ទះប្រហិតមួយបណ្ណោះដែលត្រូវចែកគ្នាជាបួនសំរាប់ហូបបាយ គឹខ្ញុំ បងប្រុសខ្ញុំ អាស្រស់
និងអាណាក់។ ខ្ញុំដេកមិនសូវលក់ទេព្រោះមិនធ្លាប់ដេកបើកភ្លើងអំពូល។ ផ្ទះនេះគេប្រើអំពូលពងមាន់។
ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ តាមរយៈសំណេរនេះខ្ញុំសូមអរគុណចំពោះម្ចាស់ផ្ទះអ្នកជិតខាងដែលខ្ញុំពិតជាមិនស្គាល់ឈ្មោះលោកអ្នកទេដែលតែងតែអាណិតអាសូរខ្ញុំឃើញខ្ញុំកំសត់រស់ជ្រកក្រោមម្លប់ផ្ទះគេឃើញហូបបាយមិនឆ្អែតហើយតែងតែលួចទាញដៃខ្ញុំចូលក្នុងផ្ទះដោយលាក់កំបាំងហើយអោយអាហារខ្ញុំហូប។ គេនោះខ្ញុំដឹងត្រឹមតែប្រពន្ធម៉ដំរី ហើយគាត់ជាថៅកែស៊ីក្លូ ដែលមានស៊ីក្លូជួលអោយគេរត់នៅគ្រានោះ។ ផ្ទះគាត់នៅក្រោយរោងពុម្ភឧស្សាហកម្មផ្សារតាប៉ាង។ សូមអោយអំពើល្អរបស់មីងជួបតែសេចក្តីសុខជារៀងរហូត។
ខ្ញុំសង្ឃឹមថាថ្ងៃណាមួយ ខ្ញុំនឹងអាចសងគុណអ្នកមីងវិញ។ ខាងលើនេះគឺជាជីវិតក្រោមដំបូលផ្ទះគេ។ ខ្ញុំបានស្នាក់នៅផ្ទះនេះតែ១ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ។ ក្រោយមកខ្ញុំក៏សុំឪពុកខ្ញុំទៅធ្វើជាងមាសនៅផ្ទះជាងនៅផ្សារចាស់ដើម្បីជាកន្លែងស្នាក់រៀនសូត្រផងនិងរៀនជាងទងនោះផង។
ដោយ ទី ធាវី
Email: tytheavy@gmail.com
Tel: (855) 89 21 49 11
ដោយ ទី ធាវី
Email: tytheavy@gmail.com
Tel: (855) 89 21 49 11
No comments:
Post a Comment