ប្រណាំងទូកងនៅជីហែ

ការប្រណាំងទូកងសំរាប់អ្នកទន្លេ វាហាក់បីដូចជាពេញនិយមណាស់។ នៅស្រុកខ្ញុំ គេ​ច្រើន​បង្កើត​ការប្រណាំងនៅក្នុងបុណ្យសាសនាផ្សេងៗមានការអុំសំរាប់អបអមកឋិនទាន និង​សំរាប់​អប​អរសាទរបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌជាដើម។ ប៉ុន្តែក៏មានការអុំភ្នាល់គ្នាក្រៅពិធីផងដែរ។ ថ្ងៃមួយទូកង​ឈ្មោះចំប៉ាពេជ្រនៅវត្តតាអ៊ុកស្រុកខ្ញុំបានត្រូវគេទៅចូលរួមអុំប្រណាំងផ្គូរផ្គងដាក់លុយយ៉ាងធំសម្បើមនៅជីហែត្រើយម្ខាងក្នុងទន្លេមេគង្គខាងត្បូង។ សូមជំរាបថាដោយសារកោះសូទិនដីកោះស្រុកកំណើតខ្ញុំមួយនេះមានទន្លេមេគង្គហ៊ុំព័ទ្ធសងខាងទើបហៅថាទន្លេមេគង្គខាងត្បូងនិងខាងជើង។ ថ្ងៃនោះ ​ខ្ញុំ​បាន​ត្រូវ​គ្រូ​ម្នាក់​ឈ្មោះ​រិទ្ធ​ជា​គ្រួ​ចំណូលថ្មីទើបមកបង្រៀននៅសាលាបឋមចុងកោះ ហើយបានស្នាក់នៅវត្ត​ជាមួយខ្ញុំ​ក្នុងគ្រា​ដែល​ខ្ញុំជាក្មេងវត្តអោយជិះកងទៅមើលការប្រណាំងនោះជាមួយគាត់។ ខ្ញុំនៅអាយុក្មេង​ក៏​ពិត​មែន​តែខ្ញុំគិតថាគ្រូម្នាក់នេះគួរអោយទុកចិត្តបានទើបសម្រេចចិត្តទៅជាមួយគាត់។

ក្នុងពិធីប្រណាំងទូកងនេះ មានអ្នកទស្សនាច្រើនណាស់។ ខ្ញុំរាប់មិនអស់ទេ តែប្រហែលរាប់​ពាន់​នាក់​​​រួមទាំងអ្នកលក់ដូរ។ គេនាំគ្នាស្រែកសាទរ នៅឯច្រាំទន្លេទាំងសង​ ​គឺ​ខ្លះ​នៅ​ជីហែ​ខ្លះទៀត​នៅភូមិដីកោះទល់មុខជីហែខ្លះនៅលើទូកបណ្តែត។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍​ហាក់​បី​ដូច​ជា​មិន​ទាន់ដឹងសប្បាយទេនៅពេលនោះ។ ប៉ុន្តែ​ខ្ញុំដឹងពីក្តីព្រួយបារម្មណ៍​ខ្លាចលោកគ្រូរិទ្ធនោះ​មក​ចោល​ខ្ញុំ។ គ្រាន់តែការប្រណាំងទូកងនោះបានបញ្ចប់ ភ្លាម ខ្ញុំក៏ខំប្រញាប់​ជិះ​ទូក​ចំលង​មក​ត្រើយ​កោះសូទិនហៅភូមិទួលក្រៅនៅទល់មុខជីហែវិញដើម្បីមករង់ចាំគាត់។ ខ្ញុំមិនបាន​ហូប​អ្វី​សោះ​ព្រោះគ្មានលុយទិញចំណីញ៉ាំ។ ម៉ោង៦ល្ងាចព្រះសូរិយាលិចចូលទ្រនំខ្ញុំនៅឈរចាំទាំងមិនដាក់ភ្នែកគឺចាំសន្យាដែលគាត់បានប្រាប់​ថាត្រូវមកចាំនៅទីនេះមុន។ ទូកម៉ាស៊ីនតូចមួយបានមក។ គេគឺជាអ្នកភូមិខ្ញុំ។ គេស្គាល់​ខ្ញុំ​យ៉ាងច្បាស់។ គ្រានោះគេក៏ហៅខ្ញុំអោយជិះទូកម៉ាស៊ីនទៅភូមិចុងកោះភូមិទី៩វិញជាមួយពួក​គេ។ ទោះជាយ៉ាងនេះក៏ដោយក៏ខ្ញុំ មិនបានសម្រេចចិត្តទៅជាមួយគេទេ។ ព្រោះ​ខ្លាច​ក្បត់​សន្យា​ជាមួយគ្រូរិទ្ធ ម៉្យាងទៀតគិតក្រែងខ្លាចជិះទូកម៉ាស៊ីននោះគេយកលុយ។ ខ្ញុំជា​ក្មេង​វត្ត​ម្នាក់ ពុំមានលុយចាយច្រើនទេក្រៅតែពីលុយកាក់តិចតួច ដែលព្រះសង្ឃចែកអោយចាយ​ក្រោយ​ពីតាម​លោកទៅចូលរួមបុណ្យ។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលសំខាន់បំផុតនោះ គឺជំនឿទុកចិត្តក្នុងវ័យ​ក្មេង​ខ្ចីរបស់ខ្ញុំទៅលើគ្រូចំណាស់ម្នាក់។ ពុទ្ធោអើយម៉ោង៧.៣០យប់ទៅហើយ អ្នកចូលរួម​ទស្សនា​ក្នុងការប្រណាំងទូកងនោះបានទៅស្ងាត់អស់រលឹង។ ខ្ញុំឈរទ្រឹង ហូសនឹងនិយាយស្តី យំក៏មិនចេញដែរ។ ខ្ញុំភ័យណាស់។ ខ្ញុំក៏សម្រេចដើរទាំងភ័យត្រឡប់មកវត្តវិញ។ ខ្ញុំដើរផង​រត់​ផង តាមដងផ្លូវទំនប់យ៉ាងវែងដ៏សែនស្ងាត់ និង ក្នុងដំណើររឹងកំព្រឹសរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំព្រឺ​ក្បាល​ខ្ងាក់​ៗ។ ខ្ញុំធំក្លិនក្រពល់ស្លឹកឈើដែលចាស់ៗធ្លាប់និយាយថាជាក្លិនចំណីខ្មោចយ៉ាងព្រឺព្រួច។ ខ្ញុំ​បានត្រឹមតែសំឡឹងទៅមុខត្រង់ប៉ុណ្ណោះ ដើរលឿនទំរាំផុតផ្លូវទំនប់ទួលក្រៅទើបបាន​ធូរ​ចិត្ត​បន្តិច។ សរុបមក ខ្ញុំបានដើរទៅដល់វត្តវិញទាំងឈឺចាប់នៅម៉ោងប្រហែល១០យប់។ គឺចំណាយ​ពេលប្រហែលជាង២ម៉ោង។ អ្វីដែលខ្ញុំចាំជាងនេះទៅទៀតនោះ នៅយប់នោះ ខ្ញុំ​គ្មាន​កន្លែង​ដេកទេគឺខ្ញុំឡើងទៅដេកនៅលើសាលាឆាន់ដ៏ធំល្វឹងល្វើយតែម្នាក់ឯងគត់។ ទីនោះ វាកាន់តែព្រឺខ្លាចទៅទៀតព្រោះមានស្គរសំរាប់ហែសពនៅទីផងដែរ។ខ្ញុំគ្មានផួយដណ្តប់ឡើយគឺមានតែកន្ទេលដ៏កញ្ចាស់ដែលខ្ញុំបានរុំនឹងខ្លួនរបស់ខ្ញុំព្រោះរងារណាស់នៅកក្តិកយប់នោះ។ ការហូសចិត្ត និងជំនឿទុកចិត្តទៅលើគ្រូរិទ្ធម្នាក់នោះ ខ្ញុំមិនបានត្រូវប្រាប់អ្នកណាម្នាក់ទេ​រហូត​មក​ពេលនេះ។​គ្រូរិទ្ធម្នាក់នោះ ក្រោយមកមានរឿងអាស្រូវនឹងស្រីញីកូនអ្នកភូមិក្បែរនោះ​ក៏​ត្រឡប់​ប្តូរ​ទៅបង្រៀននៅជីហែវិញ។គាត់មានស្រុកកំណើតនៅសំរោង។ គិតទៅមនុស្សចាស់​ម្នាក់​ចេះបោកកូនក្មេងដែរហ្ន។ នេះជាព្រិត្តិការណ៍ខ្លោចផ្សារនិងមិនអាចបំភ្លេចបានដោយសារការប្រណាំងទូកងនៅជីហែ។

ដោយ ទី ធាវី
Email: tytheavy@gmail.com
Tel: (855) 89 21 49 11