ធ្វើពុទជាដេកលក់ព្រោះខ្ជិលសូត្រមេលេខ

កាលនៅពីតូច វាគួរអោយធុញណាស់នៅពេលឪពុករបស់ខ្ញុំ បានបង្ខំអោយខ្ញុំសូត្រមេលេខ។ ថ្ងៃមួយ ក្រោយពីញ៉ាំបាយពេលត្រលប់ចប់ ។​​ នៅម៉ោងប្រហែលជា៨យប់​ខ្ញុំដឹងថា​ខ្ញុំមុខជានឹងត្រូវសូត្រមេលេខដដែលៗនេះទៀតហើយ។ ដោយធុញទ្រាន់នឹងការសូត្រនេះ ខ្ញុំក៏បានឃ្លុំភូយធ្វើដេកលុងលក់។ ប៉ុន្តែមិនបានប៉ុន្មានផង សម្លេងស្រែកអោយក្រោករៀន​បានលាន់ឮឡើង។ ពេលនោះ ខ្ញុំនៅធ្វើព្រងើយ ក្នុងសភាពហាក់កំពុងដេកលក់។ ខ្ញុំក៏មិនដឹងថា​តើហេតុអ្វីបានជាឪពុកខ្ញុំ ដឹងពីពុទត្បុតរបស់ខ្ញុំនេះឡើយ។ មួយពព្រិច​ភ្នែក​សោះ ចុងខ្សែមោងគោ​ បានវាត់មកលើរាង្គកាយខ្ញុំ​ យ៉ាងពេញទំហឹង។ ខ្ញុំស្រែកយំ​យ៉ាងខ្លាំង​គ្មាន​អ្នក​ណាម្នាក់អាចជួយខ្ញុំបានឡើយ។ អារម្មណ៏របស់ខ្ញុំពេញ​ទៅដោយការស្អប់ឪពុក​ខ្ញុំ​ជា​ទី​បំផុត។ ពេលខ្លះខ្ញុំបន់អោយតែគាត់ទៅបាត់ពីមុខខ្ញុំ។ ក្នុងចំណោមបងប្អូនរបស់ខ្ញុំទាំងអស់ ខ្ញុំ​ជាកូនពៅដែលទទួលរងនូវការធ្វើបាបច្រើនជាងគេ។ ពេលខ្លះទៀត​ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា​នេះ​ប្រហែល​ជាខ្ញុំមិនមែនជាកូនគាត់បង្កើតក៏មិនដឺង។ សូម្បីតែសំលៀកបំពាក់របស់ខ្ញុំ​ក៏​ឪពុក​ម្តាយ​ខ្ញុំ​មិនដែលទិញថ្មីអោយដែរ ​គឺបានតែសល់ពីបងប្រុសម្នាក់ទៀតឈ្មោះ​ទី សេរីវុធ ប៉ុណ្ណោះ។​ ខ្ញុំ​ បានយំស្ទើរតែរាល់ថ្ងៃ សូម្បីតែបងប្រុសខ្ញុំ​ ក៏ធ្វើបាបខ្ញុំផងដែរ។ ខ្ញុំនៅចាំបានថា​ខ្ញុំធំអាយុជាង២០ឆ្នាំហើយក៏ដោយក៏ខ្ញុំនៅតែយំដោយសារឪពុកខ្ញុំដដែរ។ នេះខ្ញុំចាំបានថា​ នៅឆ្នាំ១៩៩៥ នៅពេល​ដែលខ្ញុំឈប់រៀន ក៏ដូចជាឈប់ធ្វើការនៅភ្នំពេញ​ហើយ​បាន​ទៅ​រស់​នៅ​ជាមួយគាត់និងបងស្រីខ្ញុំ​ ឈ្មោះ ទី ម៉ានី នៅភូមិឃ្សឹម ស្រុកស្នូល ខេត្តក្រចេះ គឺគាត់បានបង្ខំខ្ញុំអោយកូរម្សៅធ្វើនំជ្រែ កន្ឌៀតដើរលក់។ ខ្ញុំខឹងនឹងគាត់ខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំនឹងឪពុកខ្ញុំ ដូចជាមិនត្រូវធាតុគ្នាសោះ។ នៅឆ្នាំ១៩៩០ នៅពេលវិស្សមកាល ខ្ញុំនិង​បង​ប្រុស​ខ្ញុំ​ ទៅលេងគាត់ម្តងដែរ កាលនោះ​ផ្ទះបងស្រីខ្ញុំ​នៅផ្សារស្នូល​ហើយឪពុកខ្ញុំ​គាត់មាន​ចំការ​ម្រេច​មួយហិចតា។ គាត់ប្រើតែខ្ញុំទៅចំការទេគឺថែរម្រេចជំរះស្មៅ​និងស្រោច​ទឹក​ម្រេច​៣​ថ្ងៃ​ម្តង​។ អ្វីដែលខ្ញុំបានយំនោះដែរ គឺបងប្រុសខ្ញុំប្រឌិតរឿងថា​ខ្ញុំនេះបានស្រលាញ់គ្នាជាមួយ អា រី ជីមួយរបស់ខ្ញុំ។ តាមពិតបងប្រុសរបស់ខ្ញុំសោះ ជាអ្នកស្រលាញ់ខ្លួនឯង ហើយ​ឪពុក​ខ្ញុំ​បាន​ហាម​ប្រាម ស្តីបន្ទោសទូន្មាន​យ៉ាងសំបើម​ ទាំងខ្ញុំមិនដឹងអីសោះ។ អ្វីទាំងអស់គឺខ្ញុំតែងខុស។ នេះជាមូលហេតុដែលយំមិនចេញសោះនៅពេលដែលឮដំណឹងថាឪពុករបស់ខ្ញុំលាចាកទៅ​កាន់បរលោក។ គាត់បានស្លាប់ដោយសារខ្យល់គនៅស្រុកកំណើតខ្ញុំ​នៅពេលពេលគាត់មក​លេង​​ម្តាយខ្ញុំក្នុងឆ្នាំ១៩៩៧។ ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការខឹងរបស់ខ្ញុំ​ពិតជាមិន​ត្រូវ​ទាល់​តែសោះ។ បែបណាក៏ដោយ! តាមពិតស្តាយណាស់ដែលខ្ញុំមកមិនទាន់ដង្ហើមគាត់។ រហូតមកដល់ពេលនេះទើបខ្ញុំដឹងថា ការមានជីវិត​អាចប្រឡូក​​ក្នុង​សង្គម ​ហើយ​អាច​រស់​បាន​ដោយ​ខ្លួនឯង​ព្រោះតែគាត់ម្នាក់គាត់។ មិត្តអ្នកអានជាទីមេត្រី! ពីដំបូងខ្ញុំ​តូចចិត្តណាស់​ក្នុង​ការ​ដែល​រូបខ្ញុំនេះ​បានមកកើតក្នុងគ្រួសារក្រីក្រគឺខ្ញុំគ្មានទេ ខោអាវល្អស្លៀកពាក់​គឺមានតែខោ​សល់​ពី​បងប្រុសរលោងចង្កេះទៅរៀនដោយចង់ខ្សែចង្វាចេកប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែពេលនេះ ខ្ញុំសប្បាយ​ចិត្ត​ទៅវិញទេ ដែលព្រហ្មលិខិតបានកម្រិតខ្ញុំអោយកើតមកនៅក្នុងត្រកូលខ្សត់បែបនេះ។ ទង្វើ​របស់​ឪពុកទាំងប៉ុន្មាន​គឺសុទ្ធតែចង់អោយកូនល្អនិងមានអនាគត។ តែខូចមកែតពីកូន​គឺរូប​ខ្ញុំ​នេះ​ឯងដែលគិតខុសនឹងស្អប់គាត់ក្នុងចិត្តពេញដោយកំហឹង។​ធ្វើពុទជាដេកលក់​ព្រោះ​ខ្ជិល​សូត្រ​មេលេខ។ សួមកុំធ្វើដូចខ្ញុំនេះ!

ដោយ ទី ធាវី
Email: tytheavy@gmail.com
Tel: (855) 89 21 49 11