ក្រៅពីការអង្គុយមាត់ទ្វាលើផ្ទះសំឡឹងមករទេះសេះដែលរត់មកពីទឹសខាងលិចជាទំលាប់អ្នកដំណើរពីភ្នំពេញតាមកាណូតចុះចតនៅចុងចំការបន្តដោយជិះរទេះសេះមកផ្ទះរបស់គេ។ ថ្ងៃមួយម៉ោងប្រហែលជា៧ព្រឹក។
ឆ្នាំ១៩៨៩ រទេះសេះមួយក៏បានមកឈប់មុខផ្ទះរបស់ខ្ញុំ។ នេះជាថ្ងៃតំបូងនៃជីវិតរបស់ខ្ញុំដែលត្រូវឃ្លាតឆ្ងាយពីស្រុកកំណើត។
ភ័យផងអរផងនៅលើកាណូតរួចជាស្រេចខ្ញុំមានអារម្មណ៍អាឡោះអាល័យស្រងេះស្រងោចជាទីបំផុត។ខ្ញុំបានគយគន់ដើមថ្នាំក្នុងចំការដីដុះឆ្ងាយពីភូមិនៅម្តុំកំពុងកាណូតពីលើកាណូតដ៏ធំដែលមានពីរជាន់។ក្នុងចំការនោះដើមថ្នាំមិនទាន់ដុះខ្ពស់បែកស្លឹកធំនៅឡើយ។ខ្យល់ជំនោររងារចុងខែតុលាបានបក់រភើយៗពីទឹសឥសាន្ត។ អ្នកដំណើរគ្រប់គ្នាលើនាវាបានពាក់អាវការពាររងារ។ ខ្ញុំពិតជាមានអារម្មណ៍ខុសប្រក្រតី។ក្នុងអារម្មណ៍ដ៏ស្ងៀមស្ងាត់ដែលមិនដឹងជាហារទៅប្រាប់អ្នកណានោះបានហោះហើរនឹងខ្សឹបខ្សួលក្នុងចិត្តថា”ម៉ែអើយចាប់ពេលនេះតទៅរូបកូននឹងមិនបាននៅក្បែរម៉ែទៀតទេ ហើយរូបកូន ម្នាក់នេះក៏មិន ដឹងមានខ្សែជីវិតបែបណាដែរ”។ វាមិនគ្រាន់តែធ្វើអោយខ្ញុំនឹកអាឡោះអាល័យនឹងគ្រួសារខ្ញុំប៉ុណ្ណោះទេ មិត្តភក្តិធ្លាប់រៀនជាមួយគ្នាក៏ខ្ញុំត្រូវបែកដោយមិនបានពោលពាក្យថាលាផងដែរ។ អ្វីដែលខ្ញុំរន្ធត់មែនទែននោះ ខ្ញុំមានអាយុល្មមក្នុងដែលអាចចាប់ធ្វើជាទាហានបាន។
សូមជម្រាបថា ឆ្នាំ១៩៨៩ ថ្វីបើរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាពេលនោះបានកំពុងដំណើរការចរចាជាមួយភាគីខ្មែរម្ខាងទៀតក៏ដោយ តែនៅក្នុងប្រទេសនេះជាពិសេសនៅស្រុកខ្ញុំនៅមានការចាប់ធ្វើជាទាហាននៅឡើយដើម្បីទៅច្បាំងនៅជាយដែន។ រំពេចនោះកងសេនាជនបានឆ្វែលជុំវិញហើយបានត្រួតពិនិត្យកាណូតដែលយើងកំពុងជិះ។ ផុតមួយកន្លែងទៅដល់មួយកន្លែងទៀតក៏ជាកន្លែងកុងត្រួតពិតនិត្យផងដែរ។
ខ្ញុំនៅចាំបានថា យើងត្រូវឆ្លងកាត់កុងត្រូលពិនិត្យច្រើនណាស់ដូចជានៅត្រើយម្ខាង
ហៅឈ្មោះថា ចំការ៣០ជាដើម។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ស្ទើរលោះព្រលឹងព្រោះខ្ញុំមានតែកាតសិស្សទើបជាប់ឌីផ្លូមនៅជាប់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ។ មានកុងមួយទៀតនៅពាមជីកងបានត្រួតពិនិត្យអាណូតរបស់យើងយ៉ាងយូរ។
ក្នុងការធ្វើដំណើរតាមកាណូតនេះវាមិនស្រួលឡើយ ហើយនេះជាបទពិសោធន៍ជីវិតរបស់ខ្ញុំលើកទី១បំផុតដែលត្រូវទៅភ្នំពេញ។ ទោះយ៉ាងនេះក៏ដោយគ្រានោះខ្ញុំមានឪពុកខ្ញុំបានជួនទៅ។ ប៉ុន្តែយើងត្រូវដេកនៅតាមផ្លូវនៅម្តុំថ្លុកជ្រៅអស់មួយយប់។ ការដេកផ្លូវនោះខ្ញុំនៅចាំបានថា
យើងមិនមានកន្លែងដេកសមរម្យទេ គឺយើងបានដេកលើតំបូលក្រោមមេឃនិងមើលផ្កាយ។
សំណាងល្អវាមិនមានភ្លៀងនៅយប់នោះឡើយ។ តែខ្ញុំពិតជាមិនដឹងដោះទល់ឈឺបត់ជើងតូចតាមវិធីណាទេ។ ព្រោះមានអ្នកដំណើរទាំងអស់ដេកត្រៀបត្រា។ ពួកគេបានដេកទាំងថ្នាក់ក្រោមនិងលើដំបូលកាណូតនោះ។ ដូច្នេះគ្រានោះវាធ្វើអោយខ្ញុំត្រូវបង្វំចិត្តនោមដាក់ដបទឹកក្រូចរបស់គេដែលដាក់នៅក្បែរនោះ។ ផ្កាយចោររះល្មម ផ្កាយក្រពើបានជុះអាចទំលាក់មកក្រោម ម៉ោងប្រែល៤ជិតភ្លឺ។ នាវាដែលខ្ញុំជិះនេះរៀបចំចេញដំណើរបន្ត។
មិនយូរប៉ុន្មាន កាណូតនេះបាននាំយកអ្នកដំណើរទាំងអស់ដោយសន្សឹមៗ ទើបយើងមើលឃើញពិភពចំឡែកដ៏អស្ចារ្យ។
នោះគឺជាពន្លឺភ្លឺចញ្ចាំងចញ្ចាច ពីចំងាយ។ ឪពុកខ្ញុំបានប្រាប់ថានោះគឺជាទីក្រុងភ្នំពេញ។ នៅប្រហែល៧ព្រឹក កាណួតបានបង្អង់ចតកន្លែងកុងត្រូលត្រួតពិនិត្យដែលល្បីថាភាគច្រើនអ្នកធ្វើដំណើរជាយុវវ័យដូចខ្ញុំត្រូវបានគេចាប់ធ្វើទាហាននៅកុងត្រូដ៏ជំនាញនេះគឺនៅជ្រោយចង្វារ។ ខ្ញុំជ្រួលច្រាលក្នុងចិត្តណាស់ គ្រានោះបានរត់ទៅពួនក្បែរម៉ាស៊ីនកាណូតដើម្បីកំបាំងភ្នែកពួកអ្នកឆែកឆេនោះ។ យុវជនខ្លះបានចូលពូនក្នុងឃ្លុបម៉ាស៊ីនផងដែរ។ សំណាងល្អយើងក៏បានមកដល់ភ្នំពេញដោយសុវត្ថភាព ដោយកាណូតយើងបានចុះចតនៅកំពុងផែផ្សារចាស់។ នេះគឺជាថ្ងៃតំបូងរបស់ខ្ញុំមកកាន់ទីក្រុងភ្នំពេញ។ ខ្ញុំមកទីក្រុងពេញ។ គ្រានោះគឺមកដើម្បីរៀនបំពេញវិជ្ជាដែលបងប្រុសខ្ញុំឈ្មោះទី សិរីវុធជាអ្នកទំនាក់ទំនងអោយបានរៀននៅសាលាទួលទំពូង។
ដោយ ទី ធាវី
Email: tytheavy@gmail.com
Tel: (855) 89 21 49 11
No comments:
Post a Comment